03/10/2013
In
PUBLICATIONS
26/09/2013
In
PUBLICATIONS
Iran: Kontraproduktive Sanktionen [Deutschland]
Sanktionen sind ein viel kritisiertes Element heutiger Außenpolitik, da sie zumeist wenig bis nichts erreichen, manchmal gar kontraproduktiv sind und großes Leid unter der jeweils betroffenen Zivilbevölkerung verursachen. Dennoch wurden im Sommer, lediglich drei Tage vor Amtsantritt des neuen iranischen Präsidenten Hassan Rohani, neue Sanktionen gegen dessen Land verabschiedet, das sich dem dichtesten Sanktionsnetz der Welt ausgesetzt sieht (siehe IMI-Aktuell 2013/293). Einer der schärfsten Kritiker dieser Sanktionen ist der Politologe Ali Fathollah-Nejad: „Zwar sind Sanktionen gegen den Iran nicht neu, in ihrer gegenwärtigen Qualität aber sind sie beispiellos. Über die Jahre hat sich im Zuge des Atomstreits ein umfassendes Netz von uni- und multilateralen sowie formellen und informellen wirtschaftlichen Zwangsmaßnahmen ausgebreitet. Oft wird behauptet, diese Sanktionen seien ‚intelligent‘ und es wäre möglich, sie ‚gezielt‘ einzusetzen; sie seien also in der Lage, das als ‚böse‘ Identifizierte mit nahezu chirurgischer Präzision zu enthaupten. Nicht selten werden Sanktionen dabei geradezu als ein friedliches Mittel der Politik, gar als eine alternativlose Versicherungspolice gegen einen Waffengang beschworen. Die gigantischen Kollateralschäden, die das vermeintlich präzise Instrument der Sanktionen hervorbringt, bleiben bei dieser Rhetorik allerdings außer Acht.“ (Blätter 4/2012) Für Befürworter von Sanktionen heiligt aber der Zweck die Mittel und sie sehen sich in ihrem Handeln bestätigt, indem sie argumentieren, ohne diese Maßnahmen und den hierdurch ausgeübten Druck auf Teheran, wäre es nie zu den jüngsten Annäherungen zwischen den USA und dem Iran gekommen (siehe dazu IMI-Standpunkt 2013/054).
Gegen die Behauptung wehrt sich Trita Parsi, der Präsident des „National Iranian American Council“. Er argumentiert, der neue iranischer Präsident Hassan Rouhani hätte sich ebenso wie sein designierter Außenminister Javad Zarif für eine Annäherung zu den USA ausgesprochen, lange bevor die Sanktionen verhängt worden seien. Zarif habe schon zu der Gruppe gehört, die einen 2003 vorgelegten Plan ausgearbeitet hatten, in dem im Austausch für eine Normalisierung der Beziehungen angeboten wurde, alle strittigen Fragen mit Blick auf das Atomprogramm auszuräumen, bei der Stabilisierung des Iraks zu helfen und eine Zweistaatenlösung für Israel-Palästina zu unterstützen. Leider wurde dieser historische Vorschlag seinerzeit von der Bush-Administration abgelehnt (siehe hierzu auch diesen Artikel [»Don’t blame the messenger for the message«? Wie die EU-Diplomatie den Weg für einen US-Angriff auf Iran ebnet, AUSDRUCK, Juni 2007, S. 3-6] im IMI-Magazin). Antiwar.com (24.09.2013) schließt sich dieser Meinung an, indem es nicht nur Trita Parsi zitiert, sondern noch ergänzt, die jetzigen Gespräche seien nicht wegen, sondern eher trotz der Sanktionen zustande gekommen. Als Beleg hierfür zitiert das Portal die renommierte „International Crisis Group“ vom Februar 2013, der untermauere, dass Sanktionen eher zu einer Positionsverhärtung führen würden: “’Without doubt, they are crippling Iran’s economy,’ the paper finds. ‘But are they succeeding’ in pressuring Iran to concede to U.S. demands on its nuclear program? ‘[P]lainly they are not.’” Zudem verweist antiwar auf die Arbeiten des Politikwissenschaftlers Robert Pape, der 115 Fälle über einen Zeitraum von 80 Jahren untersucht hatte, in denen wirtschaftliche Sanktionen verhängt wurden. Das Ergebnis: Von einem Erfolg, in dem Sinne, dass das betroffene Land eine bestimmte Politik im Sinne der Sanktionierenden veränderte, könne lediglich in 5 Fällen gesprochen werden. Antiwars Kommentar: „That is a horrible track record.”
QUELLE
Jürgen Wagner [geschäftsführender IMI-Vorstand] (2013) “Iran: Kontraproduktive Sanktionen“, IMI-Standpunkt, Nr. 2013/055 (26. September), Tübingen: Informationsstelle Militarisierung (IMI).
14/08/2013
In
PUBLICATIONS
How Rouhani Could Change Iran [USA]
Hassan Rouhani, the incoming president of the Islamic Republic of Iran, was the only cleric candidate and won more than 50 percent of the vote. He received enough votes to prevent conservative voices from gathering against him in the second round. The elections and transfer of power passed peacefully, demonstrating a possible consolidation of electoral democracy in Iran with respect to the electoral process.
Rouhani has assumed the role of president, constitutionally the second most important man in the country after the Supreme Leader, amid tense circumstances in the country. Iran today faces heavy international sanctions and chaotic domestic rivalry among three political factions: conservatives, reformists and hardliners.
The conservative wing is gathered around Ali Khamenei, the Supreme Leader, and follows his cautious but sometimes pragmatic political path. The reformist movement connected with the presidency of Mohammad Khatami and his predecessor Ali Akbar Hashemi Rafsanjani. Mir Hossein Mousavi and Mehdi Kerrubi, now under house arrest, voice assumed leadership within the Green Movement after Mahmoud Ahmadinejad’s second presidential win assumed by.
Hardliners had power for the last eight years under Ahmadinejad and prominent clerical leader of the Guardian Council (sometimes called the Iranian Bilderberg group) Ahmad Jannati. Ahmadinejad was also a choice of the Revolutionary Guard and Basij militia.
Economic pressures
Revolutionary committees, militia forces (basij) and other mobilization structures during the Revolution and the Iran-Iraq war are not disbanded but have evolved into interest cartels controlled by influential and elite Revolutionary Guards. These cartels are called bonyad and manage confiscated and nationalized enterprises, with the excuse that it helps the goals of the Islamic revolution and the development of Iran’s foreign relations. They became the main state contractors, especially for the defence industry and the Revolutionary Guard, thus creating an economic realm where they developed ties with members of the political elite and were influential in the country and abroad.
Bonyads control about 40 percent of Iran’s economy, and in 1994 some 58 percent of the national budget was allocated to them, at least according to data from Said Amir Arjomand, an expert in Iranian domestic politics. Leaders of bonyads are not responsible to the state but directly to Khamenei. They gain special profits obtained from an annuity military-industrial-commercial complex and have a special license to import and export goods. Together with the Revolutionary Guards they control the Mehrabad airport in Tehran and seaports in the Persian Bay. They receive support from clerical families and their friends, as well as donors from economic foundations.
Nepotism blossoms through a new political-economic elite named aghazadehgan (master’s sons), composed of upper level clerical families. Power of the Revolutionary Guards and Basij militia throughbonyads was seriously regarded when Ahmadinejad, their preferred candidate, was elected.
Given these complex dynamics, it is illusory to expect Rouhani to achieve greater progress in the economy unless international sanctions were lifted to re-open the oil market and prevent further inflation of the rial.
The Rouhani administration will have difficult times ahead, as he explained in a statement to the media: “A multitude of problems and issues face us today. I have come forward with full knowledge of all the problems and have stepped into this position despite the unparalleled issues facing the nation which I will share them with the nation later. No government in the history of Iran has faced the problems that this new administration faces,”, Rouhani said.
Change is coming
Rouhani will have to balance these forces in order to fulfil his mission. Ghoncheh Tazmini, a political analyst and research director at the Ravand Institute for Economic and International Studies in Iran, a think tank, strongly believes Iran will experience change as Rouhani breathes new life into the Islamic republic. She based her optimism on two main reasons:
“”The first is that his moderate inclination will bring about the same subtle yet tangible results Mohammad Khatami’s presidency brought. These are qualitative and conceptual changes rather than quantitative. These are palpable, substantive changes that will reverberate within Iranian society. At the state level, he will bring about a ‘politics of normalcy.’”
“The second reason stems from the fact that he is as much a conservative, establishment figure as he is a moderate figure. Thus, he will have more political ‘purchasing power’ and elicit piecemeal results because he is cut from the same cloth as establishment figures.”
Tazmini compares Rouhani with the experience of Khatami’s rule. “Khatami tried to move Iranian politics beyond tumultuous times towards a regular politics. In the context of Khatami’s reform campaign, the ‘politics of normalcy’ reflected the state of a country that had endured years of turbulent social and revolutionary change” she said. Tazmini believes Rouhani’s presidency will represent the explicit project of a return to normalcy wherein Iran would avoid diplomatic isolation and seek to eliminate revolutionary-style politics, self-reliant economic policies and rigid social mores.
It is a shift towards more pragmatic politics characterized by an effort to define Iran’s politics by repudiating revolutionary politics, Tazmini said, and that Rouhani’s Iran will produce a revival of the politics of normalcy where ideological radicalism will give way to broader interests of a 21st- century Iran.
Rouhani’s message to clerics July 3 conveyed this direction: “A strong government does not mean a government that interferes and intervenes in all affairs. It is not a government that limits the lives of people. This is not a strong government”. And instead of strong government, his speeches are full of government of moderation.
Rouhani might well succeed, but if we reconsider Khatami’s efforts, some worries persist. Khatami was even more connected to the conservative establishment, both clerically and through family ties. Rouhani has an advantage of not being part of any faction while still preserving an image of established cleric. Tazmini calls it the Rouhani brand: “He is the reconciliation of the contending and competing ideological tension between reformist/pragmatist and conservative-traditionalist camps – a compromise of sorts.”
In fact, the Supreme Leader refused to share his favorite candidate with the public. On various occasions, the Leader emphasized the necessity of holding healthy elections, noting that even his family members did not know for whom he would vote.
Moderation in foreign policy
Another big question that remains is Iran’s foreign policy. Rouhani has a great deal of experience in this area. He presided over the Supreme National Security Council from 1989 to 2005 and served as the National Security Advisor to Hashemi-Rafsanjani and Khatami. From 1991 until the elections he led the Political, Defense and Security committee in the Expediency council. He has extensive experience in diplomatic negotiations with the International Atomic Energy Agency (IAEA), the subject of his book of memoirs.
At his first press conference, after the election, Rouhani set key determinants for Iranian foreign policy. Among them is a clear attitude about nuclear energy. Iran will not stop uranium enrichment, said Rouhani, but will increase transparency and show the world that Iran’s nuclear program is fully in line with international standards. This could mean that Rouhani will draw on his old connections and relationships in the IAEA and re-enable inspectors from this agency to inspect Iran’s nuclear facilities, which would at least partially reduce international tension and possibly eliminate sanctions that heavily burden Iran’s economy.
Reuters reported earlier in July that diplomats in Vienna, where the International Atomic Energy Agency is based, believe there will be an IAEA-Iran meeting in mid-August, shortly before the Agency issues its next quarterly report on Iran’s nuclear program and ahead of a week-long session of the United Nations agency’s 35-nation governing board in September.
Rouhani seeks “a constructive relationship with the world” and advocates moderation, which is reminiscent Khatami program “Dialogue among Civilizations.” The program’s tenets could help re-employ Iranian diplomacy through cultural centers.
Ali Fathollah-Nejad, an Iranian-German political scientist and expert on Iranian sanctions and the Iran-West stalemate, discussed this turn in Iranian foreign policy with The Atlantic Post. “In accordance with the desire expressed by the bulk of Iranians, Rouhani has indeed promised a foreign policy geared towards the reduction of tensions and the pursuit of national interests equally cognizant of the country’s sovereignty and the population’s well-being that is closely linked to the heavy burden of sanctions. This will be a prerequisite towards settling the now decade-old so-called nuclear crisis.”
Regarding sanctions, “the responsibility for their desperately needed removal will remain with those who have imposed them in the first place,” said Fathollah-Nejad. “This entails that during the next rounds of negotiations between Iran and the great powers, in response to Iranian concessions the United States and the European Union will have to offer a substantive relief of sanctions.” Fathollah-Nejad believes financial relief should be first priority and that the West should “immediately start preparing the political room for that” and decide how to remove institutional obstacles towards that end.
Rouhani also touched on the topic of Syria, saying that the future of the Syrian authorities must be in the hands of the Syrian people. This statement brings up two sensitive topics. First, Rouhani stated that Iran does not believe that anyone other than the Syrian people should decide on the situation in the country, including international forces. Second, Iran’s ties with Syria are long and complex. The Alawite Syrian leadership is closely connected with the Shi’a Hezbollah, the pro-Syrian Lebanese opposition. Iran directly funds Hezbollah is directly funded by the Iranian government. Hezbollah in Lebanon was created by radical Iranian cleric Ali Akbar Mohtashamipour, whose forces are trained by the Iranian Revolutionary Guards.
Finally, Rouhani said that old wounds need to heal between Iran and the United States, opening the possibility of re-announcing talks with Washington. This statement interpreted as bold, is a continuation of Khamenei policy.
The 444 days following the hostage crisis at the U.S. embassy in Tehran in 1979 and the Iran-Contra affair in 1986 strained relations between the two countries. But we should not forget that Iran has played a constructive role in the Middle East in the past. The pragmatic alliance of Hashemi-Rafsanjani and Khamenei controlled Iran’s foreign policy with revolutionary rhetoric. Iran quietly cooperated in the expulsion of Iraqi forces from Kuwait in the Gulf War, despite Saddam Hussein’s offer to return to the border agreement of 1975.
Iran has improved its relations with all Muslim countries, successfully hosted several summits of the Organization of the Islamic Conference, and worked with Caspian Sea nations. Historically, while Hashemi-Rafsanjani and Khatami repeatedly tried to open ties with Washington, personal differences were insurmountable. The powerful American-Israeli Public Affairs (AIPAC) and former Secretary of State Warren Christopher bolstered the diplomatic blockade between the two countries.
When former Secretary of State Madeleine Albright wanted to meet with Iran’s chief diplomat in 1998, Khamenei blocked the meeting. When he later decided to send his commissioner Larijani to the White House, George Bush was not interesting in talking to the Iranians. During President Barack Obama’s first term, Ahmadinejad stood defiant on the Iranian side. Perhaps Obama and Rouhani, with the consent of Khamenei, could really begin talks at foreign policy level.
Fathollah-Nejad confirms this possibility, calling Rouhani “a pragmatic realist.” “Rouhani will offer a unique opportunity for reducing tensions with the U.S. An improvement in Iran-U.S. relations will, however, also be dependent on Washington, where it remains to be seen if the pro-engagement camp can seize upon this historical opportunity offered by Rouhani’s election to effectively force back the confrontational camp there.” The consequences could be dire if this opportunity is missed, he said.
Rouhani may potentially be more influential in foreign policy than Khatami, to whom he is often compared. Rouhani [has], in addition, [been the] head of Iran’s major think-tank and bastion of its realist school of thought, the Center for Strategic Research, and more learned and experienced than Khatami, Fathollah-Nejad said.
“More than anyone else, Rouhani will be qualified in communicating and explaining Tehran’s foreign-policy stances to a domestic audience in need of a balanced account on foreign-policy issues ranging from nuclear diplomacy to the Syrian crisis,” he said.
Seyed Mohammad Kazem Sajjadpour, former Ambassador and Deputy Permanent Representative for the Islamic Republic of Iran to the United Nations recently assessed the election outcome, saying, “The actual result of presidential polls in the Islamic Republic was undoubtedly an analytical shock to those who believed that there is no election in Iran, but selection.”
These forecasts suggest four years of a more moderate and open Iran resembling the Khatami era. Yet Rouhani will contend with Khamenei and the status quo organization of the Islamic republic,bonyads and a resolute attitude in foreign policy. At the same time, he has an opportunity to relax the tension in Iranian society and try to break the country’s international isolation.
Vedran Obućina is an Atlantic Post contributor in Rijeka, Croatia.
SOURCE
Vedran Obućina (2013) “How Rouhani Could Change Iran“, The Atlantic Post (Washington, DC), 6 August.
13/08/2013
In
PUBLICATIONS
Nefarious Fallouts of Iran Sanctions
This article is based on a talk the author gave at the first-ever expert conference on Iran sanctions to have taken place in Europe. Organized by the Paris Academy of Geopolitics (PAG) at the French Senate on 3 June 2013, the conference assembled legal and economic experts as well as three former European ambassadors to Iran and former UN Secretary General Boutros-Ghali. The passages on Iran’s new President Hassan Rohani have been added in retrospect.
The article has been originally published by the New York-based World Policy Institute, and republished by the Moscow-based Oriental Review. A version of this article has been published in its French original on Le Huffington Post (France and Canadian Quebec editions), Mondialisation.ca (Canada) and in the current issue of the PAG journal Géostratégiques. A German translation will appear in the upcoming issue of the Vienna-based international-politics journal International: Die Zeitschrift für internationale Politik.
The article demonstrates that on various grounds (socio-economic, politico-diplomatic, geopolitical and geo-economic) that the sanctions regime against Iran has been counterproductive. Crucially for Western policymakers and contrary to officially stated goals, the rapid escalation of economic sanctions during the past few years has been accompanied by the expansion of Iran’s nuclear program. The article concludes by urging the sanctions imposers to prepare the political and institutional grounds for meaningful sanctions relief – a prospect the bulk of Iranians wish for and their new President Hassan Rohani is predestined to deliver if the West reciprocates with goodwill.
Iran’s new president, Hassan Rohani, has promised to ease the tensions surrounding the international relations of his country. In line with the will of the majority of Iranians, the issue of economic sanctions – weighing heavily on the latter’s day-to-day life – will be a key to that end.
In general, the purpose of sanctions is to force a political opponent to do what she would not do otherwise. In the case of the sanctions imposed on Iran – during the course of what is commonly but simplistically referred to as the “nuclear crisis” – the stated goal has been to force a reversal of Tehran’s nuclear calculus toward slowing down or even halting its nuclear program. This goal has clearly not been met. Instead this period has witnessed ever more crippling sanctions – a form of “structural violence” exerted upon an entire country and its people.
On the politico-diplomatic level: Hardening the fronts
Economic sanctions are one of the most preferred instruments of Western foreign policy. The immediate Western reaction to the Syrian crisis is the most recent evidence of this. In the Iranian case, sanctions have been an integral part of the transatlantic strategy pursued against Tehran, code-named “coercive diplomacy” in Diplomatic Studies. There, sanctions are usually presented as a quasi-peaceful means and as such inherently part of a purely diplomatic approach geared towards avoiding a military confrontation. However, as the Iraqi case demonstrates, sanctions are the last step before military action. In other words, “smart sanctions” are likely to be succeeded by “smart bombs.”
Apart from this worst-case scenario, sanctions have not proven to facilitate the resolution of conflicts; on the contrary, they rather tend to harden the opposing fronts. Frequently, opposing sides view sanctions through fundamentally different prisms. In this case, while the West conceives of sanctions in a cost–benefit framework – the heavier the costs imposed on the targeted country by way of sanctions, the more willing the sanctioned state will be to offer concessions. Iran on its part sees them as a means of illegitimate pressure against which she ought to resist. This explains why in the last couple of years the escalation of sanctions was accompanied by that of the nuclear program. For example, in 2006 – before the Iran sanctions were elevated to an undoubtedly crippling dimension by the United States and the European Union – Iran had a thousand centrifuges; the number today is much more than tenfold. This reality of the nuclear dynamics in the wake of sanctions remains largely ignored in Western capitals.
Moreover, it should be stressed that policymakers in the West have so far devoted much more time and energy to identifying which new set of sanctions to impose rather than to committedly and creatively finding a diplomatic solution of the decade-old stalemate.
On the socio-economic level: Widening the power gap between the state and society
The popular rhetoric of sanctions incorrectly characterizes the nature of the socio-economic effects imposed on the target country. Contrary to what is commonly claimed, sanctions actually weaken the lower and middle classes, particularly affecting the most vulnerable in society – workers, women andthe youth. As a result, the power gap between the state and society widens. All this, as a matter of fact, actually dampens the prospect of popular uprising. A person struggling for economic survival barely has the luxury of engaging as a citoyen in the struggle for democracy. This explains the firm renunciation of sanctions by Iran’s civil society – voices that the West has largely chosen to ignore.
In political-economic terms, sanctions have largely paralyzed Iran’s civilian economy while state and semi-state economic entities – especially those associated with the Revolutionary Guards – have been able to benefit inter alia by monopolizing imports of various goods via “black channels.” State resources have buoyed those companies that have access to them, leaving others to drown in the tide of rising costs. Sanctions have also prompted enormous growth in the volume of bilateral trade between Iran and China (still about $ 40 billion according to the Iran–China Chamber of Commerce and Industries which is closely related to the regime) – to the detriment of producers and jobs in Iran. The reality of sanctions is that they have cemented the politico-economic power configuration in Iran.
On geopolitical and geo-economic levels: Putting a brake on Iran’s development
Sanctions produce far-reaching effects at the geopolitical and geo-economic levels. Corresponding with the implicit geopolitical rationale for sanctions – that if you cannot control or influence a country, you will resort to weakening it – these restrictions have indeed stunted Iran’s development trajectory. This inflicted damage has not, however, produced the ultimate goal of reversing Iran’s nuclear and regional policies and has in fact damaged Western interests by boosting the clout of countries like China, Russia, and other regional states.
In the wake of the U.S.-pressured withdrawal of the Europeans from the Iranian market, Iran was virtually handed over to China on a silver plate – something Beijing is indeed quite appreciative of. China’s economic presence in Iran can be witnessed all across the board: from the construction of the Tehran Metro to the exploration of Persian Gulf oil and gas fields.
Iran’s technocrats – a prime victim of the sanctions – observe this development with great concern. Among other things, they have seen that a healthy competition between different foreign competitors is sorely missing, and that the lack of high-tech (formerly delivered by the West) has reduced the quality of domestic production. All of this has a negative impact (mid- and long-term) on Iran’s economic and technological development. If the situation remains unchanged, such damage can hardly be compensated. As another case in point, the sale of Iranian oil to large customers such as China or India has turned into barter – a de facto “junk for oil” program has emerged. In addition, during the past couple of years China has been given preferential rates by Iran for its oil imports.
Finally, some of Iran’s neighboring countries also benefit from the sanctions. Most significantly, due to the energy sanctions against Iran, Russia can safeguard its quasi-monopoly on Europe’s energy supply – a strategic interest held by Moscow which is unlikely to be reversed easily. To a much lesser degree but still noteworthy, Turkey – which has turned into the sole land trade corridor reaching Iran from the West – has seen its profits in its dealings with Iran risen sharply. Not surprisingly, its business press has been cheering the Iran sanctions as providing Ankara with a competitive trade advantage. Also off the radar, Qatar which in the Persian Gulf is sharing the world’s largest gas field with Iran, has been able to exploit South Pars much more rapidly than Iran given the latter’s lack of access to advanced technologies. This has resulted in a tremendous gap of revenues between the two countries of many several billion dollars.
Conclusion: Time for Abandoning Coercive Diplomacy
Ultimately, the policy of sanctions is counter-productive on multiple levels, most sensitively on diplomatic and socio-economic grounds. The sanctions – whether called “crippling” or “targeted” – disproportionately affect the civilian population. “Smart sanctions” are very much an oxymoron as “smart bombs” which allegedly function in surgical precision. And like their military counterparts, “targeted sanctions” inflict extensive “collateral damage.”
Despite the political need to seriously reconsider sanctions as a tool for a judicious and solution-oriented foreign policy, there are many political and institutional barriers to overcome before the extremely dense web of Iran sanctions can be dissolved – which remains not only a huge political challenge but also a moral one. The first step in this direction will be the sober realization among policymakers that while sanctions do have effects, these are not the ones officially proclaimed or desired – neither in socio-economic terms nor in the sphere of Realpolitik when it comes to altering Tehran’s nuclear calculation. Leaving the sanctions against Iran in place advances the specter of an Iraqization of Iran – with all its adverse effects internally (destruction of society) as well as externally (war and destabilization of an already too fragile regional balance).
To pave the way for a new chapter in Iran’s relations with the West, Rohani has already proved his wisdom by his choice of foreign minister. Mohammad-Javad Zarif, Iran’s former ambassador to the UN, has already been labeled as “Tehran’s leading connoisseur of the U.S. political elite”. All this undoubtedly presents the most suited prerequisite towards the aim of alleviating the multi-level liability that sanctions constitute. But at the end, it is the responsibility of those who have imposed the sanctions to initiate the process of their removal. The ball is now in the West’s court. It would truly be the “height of irresponsibility” if one missed this opportunity offered by the Iranian people who have already paid dearly for an utterly miscalculated transatlantic “coercive diplomacy.”
SOURCE
Ali Fathollah-Nejad (2013) “Fallouts of Iran Sanctions“, World Policy Journal (online), New York: World Policy Institute, 31 July;
▪ republished on Oriental Review (Moscow), 1 August;
published as “Nefarious Fallouts of Iran Sanctions” on:
▪ Global Research, Montreal: Centre for Research on Globalization, 5 August;
▪ Payvand Iran News, 5 August;
▪ Iranian.com, 5 August;
▪ Fair Observer, 9 August.
▪ Asfar: The Middle Eastern Journal, No. 3 (August 2013).
MEDIA REPORTS
- “US sanctions ‘structural violence’ against Iranians: Analyst“, Press TV, 7 August 2013 | Reposted on: The Iran Project, 7 August 2013 ▪ Khabar Online (Iran), 7 August.
- “«تحریمها، خشونت ساختاری علیه ایران است»” [Sanctions (Are) Structural Violence Against Iran], Press TV, 7 August (16 Ordibehesht 1392).
- “پژوهشگر دانشگاه لندن: تحريم هاي ضدايراني خشونت ساختاري عليه تمام ملت است” [University of London Researcher: Anti-Iran Sanctions Are Structural Violence Against the Entire Iranian Nation], IRNA, 23 June 2013 (2 Tir 1392);
- “Analis: Sanksi AS Kekerasan Struktural terhadap Iran” [Analyst: U.S. Sanctions ‘Structural Violence’ against Iran”], Islam Times, 7 August 2013.
- Willem Roels (2013) “Amerikaanse senatoren eisen zwaardere sancties tegen Iran“, Mondiaal Nieuws (Belgium), 7 August.
- Linked on ABC Democracy: Political Theory, Democracy & Democratization.
FEEDBACK
“a must-read” — Action Coalition Against Sanctions on Iran.
11/08/2013
In
PUBLICATIONS
Amerikaanse senatoren eisen zwaardere sancties tegen Iran [Belgium]
7 augustus 2013 (MO*) — De nieuwe Iraanse president Rouhani roept op tot dialoog. Hij wil dat het Westen ‘de taal van sancties’ opgeeft. Hij doet die oproep nadat een groep Amerikaanse senatoren aandringt op nog zwaardere sancties.
Enkele dagen na het goedkeuren van een reeks zwaardere sancties tegen Iran door het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden, eisen 75 senatoren in een open brief aan president Obama de sancties nog op te voeren. De nieuw verkozen president van Iran, Hassan Rouhani, roept op tot dialoog en wil dat het Westen ‘de taal van sancties’ opgeeft.
Zwaardere sancties
75 van de 100 Amerikaanse senatoren van beide partijen ondertekenden een open brief aan president Obama, met daarin een oproep de sancties te verstrengen. In de brief spreken de senatoren lof uit over de verkiezing van de meer gematigde Rouhani. Toch vinden ze tegelijk dat Amerika de sancties moet versterken, de geloofwaardigheid van de Amerikaanse militaire dreiging moet verzekeren en een diplomatieke oplossing moet vinden voor het conflict, tot ze een vertraging in Iran’s nucleaire activiteiten zien.
De brief komt slechts een week nadat het Huis van Afgevaardigden met 400 stemmen voor en slechts twintig stemmen tegen een nieuwe reeks sancties tegen Iran goedkeurde. Insiders menen dat de wet zonder veel moeite door de Senaat zal passeren. De Nuclear Iran Prevention Act richt zijn pijlen op de overgebleven mogelijkheden voor Iran om olie – goed voor 88 procent van de Iraanse export – uit te voeren. Ze wil kopers van Iraanse olie zware straffen opleggen. Ook het vermogen van Iran om hun geld op buitenlandse rekeningen te gebruiken wordt nu volledig afgesloten. De Act breidt de sancties ook uit naar Irans auto-, mijnbouw-, bouw- en ingenieursindustrie.
Iraanse toenadering
Sinds de stemming over de Act werd Hassan Rouhani ingezworen als president van Iran. Hij reageerde onmiddellijk op de reeds bestaande sancties en op de voorgestelde sancties. ‘De enige vorm van interactie met Iran, moet dialoog op gelijke voet zijn,’ zegt de Iraanse president, ‘Als u het gewenste antwoord wil, spreek dan niet tot Iran met de taal van sancties, spreek de taal van respect.’
Rouhani won de verkiezing met een gematigd platform, dat vooral focuste op het herstellen van de economie. De Iraanse economie werd zwaar getroffen door de sancties – de economie krimpt al twee jaar, de Iraanse munt is gekelderd en de inflatie ligt officieel op 45 procent. Waarschijnlijk is de echte inflatie dubbel zo hoog. Om de economische malaise te verhelpen, moet Rouhani de sancties dus aanpakken.
Een eerste stap ondernam hij al door Mohammad Javad Zarif aan te wijzen als minister van Buitenlandse Zaken. Zarif genoot een opleiding aan de universiteiten van Denver en San Francisco. Hij was jarenlang VN gezant voor Iran en maakte deel uit van vele vergaderingen met de VS over het kernprogramma van de islamitische republiek. Hij werd eerder omschreven als ‘een man die oprecht de relatie tussen de VS en Iran wil verbeteren’. Het is waarschijnlijk dat hij nu ook een grote rol zal spelen in onderhandelingen met de VS. Ook de rest van het kabinet van Rouhani bestaat voornamelijk uit gematigden en hervormers.
Sancties onder vuur
De sancties liggen al jaren onder vuur. De Iraans-Duitse politicoloog Ali Fathollah-Nejad noemt ze contraproductief. Tijdens een Franse conferentie over de sancties tegen Iran, vergeleek Fathollah-Nejad de sancties met die tegen Irak tijdens de jaren ’90. Daar waren sancties geen onderhandelingsmiddel, maar de laatste stap voor een invasie. Ze veroorzaakten ook heel wat slachtoffers. Een schatting van UNICEF legt het aantal slachtoffers bij kinderen onder de vijf jaar in Irak op 500.000.
Ook de Iraanse sancties treffen vooral de kwetsbaren van de samenleving – vrouwen, kinderen, de arme bevolking. Dit zou de kans op een revolutie verkleinen. ‘Een persoon die z’n best moet doen om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen, heeft de luxe niet zich als burger te engageren in de strijd voor democratie,’ aldus Fathollah-Nejad. Overigens zouden de sancties de economische activiteiten van de staatsorganen – zoals de Revolutionaire Garde – niet geschaad, maar gesterkt hebben door het schenken van een monopolie op smokkelwaar.
De sancties hebben de Iraanse economie onttrokken aan het Westen en openden de deur voor Chinese invloed. Voor Iran zelf is dit ook geen goede zaak. Ze kunnen olie exporteren naar China, maar dit gebeurt op ruilbasis – waardoor een soort “junk-for-oil” situatie gevestigd wordt.
Voorstanders van de sancties zien voldoende bewijs van het succes van de sancties in de verkiezing van Rouhani. De Iraanse dissident Saeed Ghasseminejad en de communicatiedirecteur van Verenigd tegen Nucleair Iran, Nathan Carleton, menen dat de sancties een succes zijn en dat Iran zich in de touwen bevindt. Indien er meer sancties komen, zien ze de Iraanse leiding buigen voor de druk. Hun boodschap is dan ook: meer sancties! Deze mening wordt gedeeld door de Amerikaanse senatoren en zij hopen nu dat Obama de druk zal opvoeren.
Hoewel de sancties tijdens de ambtstermijn van Obama opgedreven werden, stuurde Obama eerder aan op dialoog. Dit werd indertijd afgewimpeld door de toenmalige president van Iran Ahmadinejad. Ahmadinejads voorganger, Mohammad Khatami, ondernam al eerder een poging een dialoog te starten, maar toen kwam de weigering van de Amerikaanse kant. Toenmalig president Bush verkoos een hardere aanpak. Nu lijken beide landen een president te hebben die tenminste zegt bereid te zijn tot gesprekken.
SOURCEWillem Roels (2013) “Amerikaanse senatoren eisen zwaardere sancties tegen Iran” [American Senators Demand Tougher Sanctions Against Iran], Mondiaal Nieuws (online) (Brussels), 7 August.
ENGLISH INFO
Online article on the Belgian magazine Mondiaal Nieuws mentioning Ali Fathollah-Nejad’s talk on Iran sanctions at the French Senate on the invitation of the Paris Academy of Geopolitics.
02/08/2013
In
PUBLICATIONS
Írán po Ahmadínežádovi: Nedotknutelná ekonomika se zajímavým potenciálem [Czech Republic]
Podezření, že buduje jaderný arzenál; obavy, že na něj zaútočí izraelské letectvo; výhrůžky, že zablokuje Hormúzský průliv – Írán opakovaně hýbe světovými trhy. Odborník na emerging markets Jim O’Neill zemi řadí mezi Next 11, jedenáctku zemí, které mají společně s BRICS potenciál stát se v 21. století největšími ekonomikami světa. Evropští investoři ovšem na problematickou zemi zřejmě ani po nástupu nového prezidenta nevsadí, říká expert na Írán z londýnské School of Oriental and African Studies Ali Fathollah-Nejad.
Íránská ekonomika kolabuje. Čekáte s nástupem Hassana Rúháního obrat k lepšímu?
Je potřeba brát v potaz dvě věci. Tou první je něco, co lze nazvat špatným řízením. Pokud se novému prezidentovi povede dát dohromady tým, který zvládne třenice mezi jednotlivými politickými frakcemi, tým, v němž budou zastoupeny všechny zájmové skupiny – a to skutečnými experty –, mohlo by dojít ke změně. Nesmíme ale zapomínat na to, že v Íránu byly skupiny, které výrazně vydělávaly na tom, jak se věci během posledních osmi let Ahmadínežádovy vlády dělaly. Jde zejména o hospodářskou větev Revolučních gard. Ty nebudou nadšeny z toho, že by je soukromý sektor nebo někteří hráči spojovaní s politickou konkurencí mohly připravit o výhody.
Druhým bodem jsou, předpokládám, mezinárodní sankce.
Ano. Jak řekl sám americký prezident Obama, jde zřejmě o nejkomplexnější a nejobsáhlejší sankce v historii. To znamená, že ať už Rúhání udělá cokoli, íránské firmy možná ani tak nebudou moci volně obchodovat se světem, využívat globální bankovní systém nebo třeba se pojistit. Stejně tak je možné, že ani napříště nebudou moci dovážet nejnovější technologie, které by jim umožnily uspokojit domácí poptávku. Dokonce je možné, že se sankce v některých oblastech zpřísní, konkrétně by mohlo dojít k zákazu veškerého obchodu s Íránem. Ten byl už tak kvůli finančním sankcím značně ochromen, podobný krok by ho jistě dále přiškrtil.
Nástup Rúháního tedy z pohledu západního byznysu nepřinese nic nového?
V první řadě je potřeba se zaměřit na to, co se stalo. To, že Západ není na íránském trhu, je čistě rozhodnutí Západu. Američané v posledních deseti letech tlačili na Evropu, aby se její firmy z Íránu stáhly. Nakonec byly v podstatě všechny evropské společnosti nuceny odejít. Jejich pozice okamžitě zaujali Číňané. Podstatné je, že pro technokraty v Íránu je to důvod k obavám. Zaprvé, země nemá přístup k moderním technologiím, které potřebuje. A zadruhé, Číňané využívají – nebo zneužívají – finanční sankce. Podobně jako třeba Indové odebírají íránskou ropu, ale neplatí za ni; místo toho do země posílají nekvalitní zboží, v podstatě odpad. Stalo se to i terčem vtipů – místo o iráckého programu “ropa za jídlo” se dnes mluví o íránské “ropě za odpad”.
Jak vnímáte narůstající přítomnost a vliv Číny v zemi?
Levné čínské výrobky zaplavují íránský trh, což dusí íránskou výrobu i trh práce. Čínská přítomnost má tedy bezesporu své stinné stránky. Zároveň je zajímavé sledovat doslova explozivní růst čínsko-íránského obchodu, který je přímým důsledkem situace na mezinárodní scéně. Čínsko-íránská obchodní komora například nedávno mluvila o bilaterálním obchodu ve výši 46 miliard dolarů, což je obrovské číslo. Jak Číňané, tak Íránci, kteří se na těchto obchodech přímo podílejí, vydělávají. Přínos pro íránskou ekonomiku jako celek je ale přinejmenším sporný.
I to by mělo nahrávat Západu. Pokud by tedy stál o normalizaci vztahů.
Rúhání je pragmatický člověk, s nímž je možné se dohodnout. Je tím nejlepším, co si Západ mohl přát. Proto by se s ním měl navázat dialog, jehož součástí by měla být i nabídka oslabení a postupného zrušení sankcí. To by umožnilo evropským firmám vrátit se na íránský trh. Čím déle bude normalizace vztahů Západu a Íránu trvat, tím obtížnější bude pro Evropu a Ameriku se do země vrátit. Už proto, že je řada Íránců na západní firmy stále naštvanější. Platí to zejména pro evropské firmy, protože Íránci nechápou, proč ustupují americkému tlaku; proč si nehledí svých zájmů, které by se měly od těch amerických a izraelských lišit. Návrat pro Evropany bude obtížný, ale ne nemožný.
Měly by o něj evropské firmy usilovat?
Určitě. Írán je důležitý geopolitický uzel a velice zajímavý trh v perspektivním regionu.
SOURCE
Roman Chlupatý (2013) “Írán po Ahmadínežádovi: Nedotknutelná ekonomika se zajímavým potenciálem” [Iran After Ahmadinejad: (Sanctions-)Locked Economy Has Interesting Potential], Investičníweb (Czech Republic), 2 August.
ENGLISH INFO
This is another part of an interview Ali Fathollah-Nejad gave to the Czech journalist Roman Chlupatý (see the other interview here). The following topics are discussed: prospects for the Iranian economy under the new presidency of Hassan Rohani; the impact of international sanctions on the country; prospects of Western business involvement in Iran; China’s economic presence in Iran; prospects for a normalization of relations between Iran and the West. The interview has been published by Investičníweb, the second largest business- and finance-oriented web-based media in the Czech Republic.
28/06/2013
In
PUBLICATIONS
Svět čeká, zda se mu otevře íránský potenciál [Czech Republic]
Když se Západ nedohodne ani s ním, tak už asi s nikým, komentuje vítězství Hasana Rúháního v íránských prezidentských volbách Alí Fatholláh-Nejád ze School of African and Oriental Studies v Londýně. Přidává se tak k vesměs optimistickým reakcím, které se ve světě i v samotném Íránu po volbě kandidáta politického středu objevily.
Teheránskou burzu a rial jako by někdo minulý týden polil živou vodou, neutěšené hospodářské situaci navzdory. A nejen v Londýně se mezi firmami aktivními v regionu začalo opatrně spekulovat o uvolnění sankcí. Předčasně, varuje Fatholláh-Nejád, podle kterého vše pojede ve starých kolejích.
Íránská ekonomika by se měla po nástupu Rúháního dočkat jistého oživení, shoduje se většina expertů. Jak výrazné ovšem bude, je otázka. Země od poloviny loňského roku zažívá volný pád – oficiální data signalizují 14procentní nezaměstnanost a 30až 40procentní meziroční nárůst inflace, což v praxi znamená, že riál poztrácel více než 75 procent své hodnoty. To způsobil dosluhující prezident Mahmúd Ahmadínežád, který ve velkém ignoroval rady expertů, včetně vlastních ekonomických poradců a ministrů. Nemalou měrou k tomu ale přispěly také koordinované americko-evropské sankce, které postupně přiškrtily íránské vývozy ropy z úrovně 2,2 milionu barelů denně na pouhou třetinu.
„Rúhání vylepší hospodářskou správu země. Bude více naslouchat odborníkům, zlepší podnikatelské prostředí a zredukuje počet zásahů státu do ekonomiky,“ myslí si Nádir Habíbi, profesor americké Brandeis University. Na něco podobného se ve svých předpovědích odvolávají i další znalci Íránu. Jedním dechem ale dodávají, že v některých oblastech může nový prezident narazit. Konzervativci, Revoluční gardy a jim podobní za Ahmadínežáda získali značné bohatství a výhody, o něž by je reformy mohly připravit. Jakékoli změny přitom budou podmíněny jejich souhlasem. Rúhání tak má před sebou na domácí scéně úkol hodný provazochodce – a na té mezinárodní to nebude o moc lehčí. Sankce jsou totiž ne náhodou přirovnávány k zámořským lodím: Jakmile se dají do pohybu, je těžké je zastavit.
„Je to nejlepší prezident, jakého si Západ mohl přát. Přesto nevěřím tomu, že by v dohledné době mělo dojít ke zmírnění sankcí,“ je přesvědčen Fatholláh-Nejád. Upozorňuje přitom i na signály z poslední doby, podle kterých naopak svět hodlá přitvrdit. Jak nedávno informovaly Süddeutsche Zeitung, na konci července by se mohla objevit další série opatření, která by opět o něco ztížila obchodování s Íránem. Zastánci sankcí, podle kterých je vítězství Rúháního signálem, že tlak v podobě obchodní klatby funguje, to nejspíš uvítají. FatholláhNejád a jemu podobní to považují za kontraproduktivní krok, který bude brzdit snahy nového prezidenta, poškodí evropské firmy se zájmem o Írán a nic neřeší.
„Jakmile byly evropské firmy donuceny se stáhnout, zastoupili je Číňané. A ty mezinárodní sankce jen stěží odstaví,“ popisuje současnou situaci Fatholláh -Nejád. Írán tak ani v případě navýšení tlaku nebude bez určitého druhu zboží, pouze se mu ho dostane v nekvalitním provedení. Jak někteří znalci vtipkují v narážce na program food for oil (jídlo za ropu), který zavedl Západ s Irákem, Írán na něj naváže programem junk for oil (odpad za ropu), což pro něj může být svým způsobem také trest. Už vážněji pak dodávají, že by další navýšení tlaku na Írán ze strany Západu bez toho, aby Rúhání dostal šanci, jen posílilo diplomatickou a obchodní pozici Pekingu.
„Írán je geopoliticky velmi důležitý. Zároveň jde o hodně zajímavý trh. Správný přístup nám toto místo může otevřít,“ říká Fatholláh-Nejád – a v podstatě všichni s ním souhlasí. O tom, co je správné, se ale přou. I proto se asi z pohledu evropského byznysu nic nezmění.
SOURCE
Roman Chlupatý (2013) “Svět čeká, zda se mu otevře íránský potenciál: Vítězství středového kandidáta vzbuzuje opatrné naděje na zmírnění sankcí” (The World Is Watching Whether the Iranian Potential Is Going to Be Unlocked), E15, 26 June [pdf], p. 10.
ENGLISH INFO
This is an interview Ali Fathollah-Nejad gave to the Czech business daily (freesheet) E15 on the 2013 Iranian presidential election, President-elect Hassan Rohani and prospects of sanctions relief.
23/06/2013
In
Articles, PUBLICATIONS
Les sanctions contre l’Iran : les multiples impacts néfastes
Le texte suivant est basé sur la présentation faite lors du colloque organisé par l’Académie de Géopolitique de Paris au Palais du Luxembourg (Sénat), Paris, le 3 juin 2013.
Le président élu iranien Hassan Rohani a promis d’ouvrir les relations internationales de son pays. En accord avec la volonté de la grande partie des Iraniens, le sujet des sanctions qui pèsent lourd sur la vie quotidienne sera incontournable.
Le but des sanctions est d’obliger un opposant politique à faire ce qu’il ne ferait autrement. Dans le cas des sanctions imposées à l’Iran – au sujet de ce qui est communément appelé le « conflit nucléaire » – l’objectif annoncé était de changer le calcul nucléaire de Téhéran afin que celui-ci suspende son programme nucléaire. Et implicitement, les sanctions fonctionneraient comme une décapitation juste et éthique du mal (à entendre le régime iranien), ce qui ouvrirait le chemin de la démocratisation pour le peuple iranien – autrement dit, un tyrannicide chirurgical dans la lutte de la civilisation contre la barbarie. Mais en réalité, ce que nous observons ressemble plutôt à l’application d’une « violence structurelle » contre tout un pays et sa population.
Sur le plan politico-diplomatique
Les sanctions économiques sont l’instrument préféré de la politique étrangère occidentale. Elles sont une part intégrale de la stratégie transatlantique menée contre l’Iran, appelée la « diplomatie coercitive » en Etudes diplomatiques. Elles sont généralement présentées comme un moyen quasi-pacifique faisant intégralement partie d’une démarche purement diplomatique, seul moyen pour éviter la guerre. Cependant, comme le cas irakien le prouve, les sanctions sont en règle générale la dernière étape avant une frappe militaire. Autrement dit, des « bombes intelligentes » succéderont aux « sanctions intelligentes ». Comme l’expert américain des sanctions, Robert A. Pape, a noté, les sanctions sont souvent un prélude à la guerre, pas une alternative.
Mis à part ce pire des scénarios, les sanctions ne facilitent guère la résolution des conflits, elles contribuent au contraire au durcissement des fronts opposés. En fait, les deux côtés voient les sanctions à partir des prismes fondamentalement différents : Pendant que l’Occident comprend les sanctions en termes de coûts et bénéfices pour le pays sanctionnés, l’Iran les regarde comme un moyen de pression illégitime contre lequel il faut résister. Cela explique pourquoi l’expansion des sanctions a été accompagnée par celle du programme nucléaire. Par exemple, en 2006 – avant le saut qualitatif des sanctions – l’Iran avait 1000 centrifuges, aujourd’hui il en a plus de dix fois plus (environ 12000). Cette réalité de la dynamique des sanctions reste largement ignorée dans les capitales occidentales.
De plus, il faut souligner que les politiques en Occident ont consacré beaucoup plus d’énergie pour trouver quelles nouvelles sanctions imposer plutôt que de consacrer du temps pour trouver une solution diplomatique.
Sur le plan socio-économique
Contrairement à ce qui est dit sur les effets des sanctions, celles-ci affaiblissent en réalité les couches sociales moyennes et les plus fragiles (les ouvriers, les femmes et les jeunes). Et ainsi, l’avance du pouvoir de l’Etat par rapport à la société grandit. Cela démontre que l’expectation d’un déclenchement de révoltes à cause des sanctions est plutôt chimérique que réelle. Autrement dit, un citoyen en quête de survie économique n’aura guère le luxe de s’engager dans la révolte politique. Ceci explique la renonciation ferme de la société civile iranienne face aux sanctions – largement ignorée en Occident.
En termes d’économie politique, les sanctions ont largement paralysé l’économie civile iranienne pendant que les entreprises étatiques et semi-étatiques – notamment les branches économiques des Gardiens de la Révolution – ont pu profiter en monopolisant des importations de différentes marchandises par les « canaux noirs ». En effet, ce sont ces entreprises qui ont accès aux ressources étatiques qui permettent de subvenir aux coûts croissants causés par les sanctions. Un autre phénomène est l’expansion énorme du volume des échanges bilatéraux entre l’Iran et la Chine (à présent, environ 40 milliards de dollars selon la Chambre de commerce et d’industrie irano-chinoise qui est proche du régime) – au détriment des producteurs et des emplois en Iran. Par conséquent, la présente configuration politico-économique fut cémentée au cours des sanctions.
Sur le plan géopolitique et géoéconomique
Il y a aussi une rationalité géopolitique en ce qui concerne l’imposition des sanctions : Si on ne peut pas contrôler ou exercer une influence sur un pays, on l’affaiblit – et probablement le moyen le plus efficace sera les sanctions économiques et militaires.
Aussi sur le plan géoéconomique, les sanctions sont un moyen de limiter l’influence de l’Iran. Car, il y aussi des profiteurs sur l’échelle mondiale : la Chine est une grande profiteuse. Après la retraite européenne du marché iranien effectuée sous la pression américaine (un exemple parmi d’autres et celui de PSA), l’Iran a été servi sur un plateau d’argent aux Chinois – qui en sont d’ailleurs très reconnaissants. La présence économique de la Chine en Iran est partout : de l’expansion du métro de Téhéran jusqu’aux droits d’exploitation des champs de pétrole et de gaz du golfe Persique.
En particulier, la classe technocrate iranienne – largement paralysée par les sanctions – observe cette évolution avec une grande préoccupation parce qu’une compétition saine entre différents compétiteurs étrangers manque, et d’autre part parce que le manque de hautes technologies – autrefois fournies par l’Europe – a diminué la qualité de la production intérieure est diminuée à cause du manque de haute technologie auparavant fournie par l’Europe. Tout cela a des effets négatifs (à moyen et long-terme) sur le développement économique et technologique du pays. Dans l’ensemble, tous ces dégâts peuvent difficilement être indemnisés. Par exemple, cela s’illustre par la vente du pétrole iranien à des grands clients comme la Chine ou l’Inde à travers un système de troc – de facto un programme « junk for oil ». En outre, la Chine obtient des prix extrêmement avantageux sur ses importations de pétrole iranien grâce aux sanctions imposées par les États-Unis et l’Europe. les sanctions ont provoqué l’obtention par la Chine de prix extrêmement avantageux sur ses importations de pétrole iranien.
Enfin, les pays voisins ont des intérêts stratégiques à maintenir le régime des sanctions énergétiques contre l’Iran. Grâce à cette isolement géopolitique de l’Iran, la Russie sauvegarde son quasi-monopole sur les livraisons d’énergie vers l’Europe ; la Turquie constitue la seule route de commerce reliant l’Iran à l’Occident; et le Qatar qui partage avec l’Iran le plus grand champ gazier du monde, le South Pars dans le golfe Persique, exploite plus rapidement le gaz de ce champs commun grâce à ses technologies d’exploitation beaucoup plus avancées que celles de l’Iran (qui est dépourvu à cause des sanctions). Le résultat est un écart de revenues de plusieurs milliards de dollars entre les deux pays.
Conclusion
En fin de compte, la politique des sanctions est contre-productive à plusieurs échelles, notamment diplomatique et socio-économique. Les sanctions – qu’elles soient intitulées « paralysantes » ou « ciblées » – nuisent en fin de compte à la population. Des « sanctions ciblées » sont ainsi un oxymore comparable aux « bombes intelligentes » qui auraient prétendument ne cibler que les objectifs à détruire, au moyen de « frappes chirurgicales ». Et comme pour leurs consœurs militaires, ce sont en définitive les « dommages collatéraux » des « sanctions ciblées » qui l’emportent.
Malgré la nécessité politique d’abolir les sanctions comme instrument d’une politique étrangère judicieuse, il reste de nombreux obstacles politiques et institutionnels afin de désintégrer le réseau extrêmement dense du régime des sanctions imposé sur l’Iran – ce qui reste un énorme défi politique, mais aussi éthique. La première étape dans cette direction sera la réalisation sobre parmi les responsables politiques que les sanctions ont certes des effets, mais pas ceux annoncés, à savoir changer les calculs nucléaires de Téhéran – ni dans le domaine socio-économique ni dans la Realpolitik. Si, au contraire, le régime des sanctions contre l’Iran reste maintenu, on approchera du spectre d’une « irakisation » de l’Iran – avec tous ses effets néfastes sur les plans intérieurs (destruction de la société) et extérieurs (la guerre et la déstabilisation d’un équilibre régional déjà trop fragile).
L’attitude pragmatique de Rohani sera sans doute un atout dans l’effort d’alléger le poids énorme des sanctions. Mais en fin de compte, il faut être réaliste dans la mesure où c’est aux impositeurs de préparer cela. La balle est dans le camp de l’Occident, il ne faut pas rater cette opportunité de rapprochement apportée par le peuple iranien.
SOURCE
Ali Fathollah-Nejad (2013) “Les sanctions contre l’Iran : Les multiples impacts néfastes“, Le Huffington Post (France, en association avec le groupe Le Monde), 21 juin ;
▪ republié sur Mondialisation.ca, Montréal : Centre de recherche sur la mondialisation, 21 juin ;
▪ Les multiples impacts néfastes des sanctions contre l’Iran, Le Huffington Post (Québec), 21 juin ;
▪ republié par Le Grand Soir (France), 29 juin.
ENGLISH INFO
On 3 June, Ali Fathollah-Nejad spoke on Iran sanctions at the French Senate (organized by the Paris Academy of Geopolitics) at the first-ever expert conference on that theme to take place in Europe. His talk has been published on Le Huffington Post (France and Quebec editions).
15/06/2013
In
Articles, PUBLICATIONS
Iran, die Bürgerrechtsbewegung und der Westen: Zehn Thesen
Dies ist der leicht aktualisierte Vortragstext für die Veranstaltung „What Lies Ahead? The Movement, Sanctions and the West“ der britischen Friedensbewegung in London am 3. Februar 2010. Die darin präsentierten Thesen versuchen die Aussichten auf Demokratie in Iran in einem analytisch größeren Rahmen zu fassen.
Der Text erschien zuerst in: FriedensForum: Zeitschrift der Friedensbewegung, Nr. 2/2013 (März 2013), S. 31–33.
Vorbemerkung
Die folgenden Thesen entstanden Anfang 2010 unter dem Eindruck der Mobilisierungen der Grünen Bewegung. Seitdem ist die Schwächung eben jener zu konstatieren, die zum einen der staatlichen Repression und zum anderen ihrem programmatischen Defizit, die Frage der sozialen Gerechtigkeit ausgeblendet zu haben, geschuldet ist. Mit anderen Worten hat es die Grüne Bewegung versäumt, die Arbeiterschicht und ihre Belange personell und programmatisch einzubinden, was ein wichtiger Grund für das Ausbleiben ihres Erfolges hinsichtlich einer Transformation gesellschaftlicher Verhältnisse darstellt. Zu den wichtigsten Entwicklungen der letzten drei Jahre gehört neben den „Arabischen Revolten“ die beispiellose Verschärfung des vom Westen initiierten Iran-Sanktionsregimes. Wie ich zu Jahresanfang in der FAZ schrieb, sind die Sanktionen „ein brutaler Angriff auf ein ganzes Land. Sie schwächen den hundertjährigen Kampf der Iraner um Demokratie, weil sie jene, die ihn zu führen haben, im Alltag plagen, während die Unterdrücker sich ungehindert bedienen und ausstatten können. […] Nun sind derzeit zwei Entwicklungen zu befürchten: Entweder muss eine notleidende Bevölkerung sich auf Jahre hinaus in einem durch die äußere Drohkulisse und Sanktionen gefestigten, sich in Richtung einer Militärdiktatur entwickelnden Regime um das schiere Überleben kämpfen. Oder ein Krieg wird jegliche Perspektive auf Demokratie und menschenwürdiges Leben begraben.“ Folgerichtig müsste heute die dringendste Forderung, ohne die weder die Aussicht auf Demokratie noch Frieden besteht, heißen: Schluss mit den Sanktionen!
Zehn Thesen
1.
Die sogenannte Grüne Bewegung innerhalb Irans – deren Wellen die politische Landschaft bereits im Vorlauf zu den Präsidentschaftswahlen vom Juni 2009 erschütterten und die im Anschluss an die offiziöse Bestätigung der sehr umstrittenen Wahlergebnisse Aufwind bekam – ist von einer äußerst diversen Natur. Auf der einen Seite umfasst sie einige der Gründerväter der Islamischen Republik, auf der anderen Seite ist sie eine auf einer breiten Basis beruhende und friedliche Masse, die aus drei sozialen Bewegungen entsprungen ist: der Studierenden, der Frauen und der Arbeiterschaft, die für die Erfüllung der Versprechen der Revolution von 1979 kämpfen.
Außerhalb Irans sammelte sich eine Zahl politischer Gruppen unter der Flagge der Grünen Bewegung. Einige drückten ihre ernstzunehmende Solidarität aus, während sie sich ihrer besonderen politischen Verantwortung im Exil bewusst waren. Andere gruben in opportunistischer Manier ihre bankrotten Slogans aus, die sich auf die Rezepte eines „Regimewechsels“ im Sinne des „New American Century“ reimen.
2.
Ihre Ziele können zusammengefasst werden als die Wiederherstellung der Bürgerrechte eines breiten Spektrums sozialer Schichten im politischen, sozio-ökonomischen und kulturellen Bereich. Deshalb scheint es angebracht, sie als „Bürgerrechtsbewegung“ zu bezeichnen. (Beim Kampf für sozio-ökonomische Rechte gilt hier die o.g. Einschränkung hinsichtlich des Defizits der Grünen Bewegung bei der Integration der v.a. wirtschaftlichen Belange ärmerer Schichten.)
3.
Drei ideologische Stränge zeichnen die moderne, anti-koloniale politische Kultur Irans seit Anfang des 20. Jahrhunderts aus: Nationalismus, Sozialismus und politischer Islam. Jeder von ihnen sollte die Gelegenheit bekommen, auf der Basis demokratischen Wettbewerbs seinen rechtmäßigen Platz in der politischen Landschaft Irans einzunehmen.
4.
Diese Bürgerrechtsbewegung ist die Fortsetzung des Kampfes für Freiheit, Gerechtigkeit und Unabhängigkeit des iranischen Volkes in den letzten 100 Jahren. Es gab drei historische Momente für diese demokratischen Bestrebungen: 1.) Inmitten des kolonialen Druckes seitens Großbritanniens und Russlands wurde die Saat während der „konstitutionellen Revolution“ des frühen 20. Jahrhunderts (1906–11) gesät – in einem Volksaufstand gegen einheimischen Despotismus und seine kolonialen Hintermänner. 2.) Ein halbes Jahrhundert später (1951–53) trieb er Knospen, als das Projekt der Verstaatlichung der Ölindustrie durch den ersten demokratisch gewählten Premierminister der gesamten Region, Mohammad Mossadegh, sich gegen die Ausbeutung durch das Ausland wandte. 3.) Er blühte auf in der iranischen Revolution (1977–79), die viele Jahrhunderte monarchischer und imperialer Herrschaft über Iran hinwegschwemmte. Und 4.) sehnt sich heute das iranische Volk danach, dass die Prinzipien von Freiheit und Republikanismus verwirklicht werden.
5.
Man sollte die Geschichte imperialer Verrate an den historischen Bestrebungen der IranerInnen, ihr Schicksal in die eigenen Hände zu nehmen, im Kopf behalten. Zumal der Erfolg jener demokratischen Momente durch koloniale und imperialistische Intervention schwer sabotiert wurde, begrüßt von den einheimischen Tyrannen: 1.) 1908 bombardierte die private, von Russen (Kossaken) geführte Armee des Schahs das neu entstandene iranische Parlament – eben jenem Ort, wo die Forderungen des Volkes nach der Machtbegrenzung des Monarchen zum Ausdruck gebracht werden sollten. Kurz danach teilte Russland gemeinsam mit Großbritannien Persien in „Einflusszonen“ auf. 2.) 1953 wurde die demokratische Regierung von Mossadegh reuelos von einem durch die USA und Großbritannien initiierten Militärputsch gestürzt und der monarchische Diktator bestieg den Pfauenthron dank der Gnaden des im Entstehen begriffenen American Empire. 3.) 1980 brach der von Washington und seine westlichen Alliierten unterstützte irakische Diktator Saddam Hussein einen kriminellen und katastrophalen Krieg gegen den fragilen nach-revolutionären Iran vom Zaun, was letztlich die Position der Hardliner in Iran stärkte und ihnen ermöglichte, die Macht zu monopolisieren, indem sie der Theokratie einen dominanten Platz in der neu entstandenen Republik sicherten. 4.) Der jüngste Fall solch imperialer Intervention ist die böswillige Verwendung der sog. “Achse des Bösen“ (mit Iran in ihrem Zentrum), die kriminellen Unternehmungen einer neokonservativen Clique in ihrem „Krieg des Terrors“, die de-facto militärische Einkreisung infolge der bewusst hergestellten „Atom-Krise“ und die nicht nachlassenden Drohungen eines Krieges gegen Iran. Dieser Belagerungszustand, in der sich Iran nach den schrecklichen Angriffen des 11. September 2001 wiederfindet, zeigte sich als das beste Rezept, das reformistische Lager Irans und ihre sozialen, wirtschaftlichen und politischen Bestrebungen zu unterminieren. Bedauerlicherweise hat der sog. Westen faktisch kaum eine Gelegenheit ausgelassen, jeder sich entwickelnden Aussicht auf demokratische Souveränität nicht nur in Iran, sondern in der gesamten Region den Todeskuss zu geben.
6.
Aufgrund seiner Energievorräte und strategischen Bedeutung ist Iran über die letzten hundert Jahre im Fokus imperialer Politik gewesen: von der Gründung der Anglo-Persischen Ölgesellschaft 1909 bis hin zum „Greater Middle East“-Projekt des American Empire im 21. Jahrhundert. Ein Ende solch gefährlicher Verwicklungen ist für das iranische Volk kaum in Sicht – die Situation muss weiterhin aufmerksam beobachtet werden.
Der „Renten“-Charakter des vor- und nachrevolutionären iranischen Staates begünstigt ein monopolistisches und klientelistisches Herrschaftssystem und behindert Demokratisierungsprozesse. Obwohl solch eine polit-ökonomische Machtstruktur über erhebliche Mittel verfügt, demokratischem Wandel zu widerstehen, ist es ihm gegenüber dennoch nicht immun. (Neuere Studien weisen darauf hin, dass Iran nicht zuletzt aufgrund seiner breiten Industriebasis kein klassisches Beispiel eines Rentenstaats mehr darstellt. Die erwähnten negativen politischen Auswirkungen eines auf Renteneinnahmen angewiesenen Staates beanspruchen aber weiterhin Gültigkeit.)
7.
Auch kann Irans Rentierstaatlichkeit zu der berechtigten Beschreibung Anlass geben, die gegenwärtige Situation als einen Machtkampf zwischen konkurrierenden Eliten [um die Pfründe des Rentenstaats] zu begreifen.
Nun, was sollte der Westen tun – sollte er ernsthaft eine demokratische Entwicklung in Iran unterstützen wollen?
8. Die transatlantische „Zwangsstrategie“ gegenüber Iran, wie sie richtigerweise in Diplomatischen Studien genannt wird, muss ausgesetzt werden, denn sie unterminiert alle Aussichten für Frieden und Demokratie. Sanktionen – ob „lähmend“ oder „smart“ – fügen letzten Endes der Bevölkerung Schaden zu. Wie von VertreterInnen der Zivilgesellschaft und von ÖkonomInnen betont wird, wird der Preis für die Sanktionen vom gesamten iranischen Volk entrichtet. […] „Kluge Sanktionen“ sind ebenso ein Oxymoron wie „intelligente Bomben“, welche angeblich in gezielter Manier mit „chirurgischen Schlägen“ ausschließlich die üblen Komponenten ausnehmen. Und wie ihre militaristischen Geschwister im Geiste überwiegen schließlich die „Kollateralschäden“ „smarter Sanktionen“. Diese als „klug“ zu empfinden, kann denn nur als purer Zynismus gelten. Unterdessen verbleibt ein grundsätzliches Problem mit den Sanktionen: Sie werden hauptsächlich in Washington konzipiert, wo die für die iranische Zivilgesellschaft potentiell schädlichen Folgen kaum eine Rolle spielen. […] Das Ergebnis: Sanktionen – eine Medizin, von der westliche Politikkreise besessen sind – versprechen keine Heilung, sondern wirken wie ein langsames Gift, das der Zivilgesellschaft und damit der Bürgerrechtsbewegung verabreicht wird. Als Prototyp wirtschaftlicher Kriegsführung stellen Sanktionen gemeinsam mit dem saisonal aufflammenden Ruf nach Krieg eine gefährliche Mischung dar. Jene betäubenden Kriegstrommeln schlagen wieder einmal auf das pulsierende Herz der iranischen Zivilgesellschaft.
9.
Die andere Seite derselben Medaille westlicher Iran-Strategie – nämlich das Mantra „alle Optionen sind auf dem Tisch“ – verfestigt nur den Eindruck eines unter Belagerungszustand stehenden Landes. Die Drohung mit Krieg und die in vollem Gange vorangetriebenen militärischen Vorbereitungen unterminieren nur die Bürgerrechtsbewegung und verdunkeln schamlos jede Zukunftshoffnung.
10.
Als IranerInnen und FriedensaktivistInnen im Westen muss unsere Hauptsorge sein, die lebendige iranische Zivilgesellschaft von allen Bestrebungen unserer eigenen Regierungen zu schützen, in irgendeine Form von räuberischer Einmischung zu verfallen, wie es ihre Vorgänger taten. Eng mit einer solchen Bemühung verbunden ist die Forderung nach einer Friedensordnung in der Region, indem der „Krieg des Terrors“ des Westens beendet wird, der die demokratischen Bestrebungen der Völker des Nahen und Mittleren Ostens behindert hat. Wir müssen die Einstellung jener Politik fordern, die den Hardlinern aller Seiten, die den traurigen Status-Quo endlos ausbeuten wollen, in die Hände spielt. Dies beinhaltet
- die „Zwangsstrategie“ (einschließlich der Sanktionen) gegen Iran zu beenden;
- keine weiteren verdeckten Operationen seitens der USA und Israels (die auch unter Obama nicht geendet haben!);
- kein „Demokratie-Förderungs“-Geld aus dem Westen, das vielmehr die autoritären Verhältnisse befördert hat;
- Beendigung der US-/NATO-Besatzungen im Irak und in Afghanistan und Verzicht darauf, Pakistan, Jemen und Syrien dem gleichen Schicksal zu unterwerfen.
Dies alles schlage ich vor, weil die IranerInnen in Iran selbst am Besten wissen, was zu tun ist. Ein letzter Ratschlag an die westlichen Regierungen: Haltet still und schaut zu! Und: Hebt die Sanktionen auf!
QUELLE
Ali Fathollah-Nejad (2013) “Iran, die Bürgerrechtsbewegung und der Westen: Zehn Thesen” [Iran, the Civil Rights Movement and the West: Ten Theses], FriedensForum: Zeitschrift der Friedensbewegung, Nr. 2/2013 (März), S. 31–33. [pdf]
▪ wiederveröffentlicht auf: Die Freiheitsliebe, 12. Juni | ZNet Deutschland, 13. Juni | aixpaix.de: Aachener Friedensmagazin, 13. Juni | Arab Spring Collective, 1. Juli.
ENGLISH INFO
This article is a slightly updated version of a speech delivered by Ali Fathollah-Nejad held at a meeting organized by the UK peace movement at the Bloomsbury Baptist Church in central London in February 2010. Under the heading “What Lies Ahead? The Movement, Sanctions and the West” also Lindsey German (Stop the War Coalition) and Prof. Ali Ansari (world-renowned Iranian historian) spoke. In his speech entitled “Iran, the Civil-Rights Movement and the West”, Fathollah-Nejad presented ten theses which try to capture the prospects for democracy in Iran in a larger historical and analytical framework.
10/06/2013
In
PUBLICATIONS
Les sanctions relatives à la non-prolifération nucléaire
| Dans le cadre de ses analyses des grandes questions géopolitiques du monde d’aujourd’hui, l’Académie de Géopolitique de Paris a organisé le lundi 03 juin 2013, un colloque sur « Les sanctions relatives à la non-prolifération nucléaire : Evaluation et appréciation des exigences et des conséquences » au Palais du Luxembourg (Sénat).Aujourd’hui, les sanctions internationales adoptées par l’ONU et les sanctions unilatérales sont décidées et appliquées de manière répétée. Ces sanctions sont progressivement devenues le seul instrument international de coercition disponible. L’un des objectifs déclarés de ces sanctions est la lutte contre la prolifération des armes de destruction massive. Cependant, l’impact et l’efficacité de cet instrument dans ce domaine font l’objet de discussions. Quels sont les effets de ces sanctions sur les pays concernés ? Ne relèvent-elles pas parfois d’objectifs autres que la non-prolifération ?
في سياق القضايا الجيوسياسية الكبرى التي يعيشها عالم اليوم، نظمت الأكاديمية الجيوسياسية الباريسية، في 03 جوان 2013 بقصر لوكسمبورغ (مجلس الشيوخ) ندوة تناولت فيها مسألة “العقوبات المتعلقة بمنع الانتشار النووي: تقييم وتقدير الاحتياجات و العواقب hhhان العقوبات الدولية التي اعتمدتها الأمم المتحدة و العقوبات من جانب واحد تطبق وتقرر بشكل متكرر اليوم حيث أصبحت تدريجيا الوسيلة الدولية الوحيدة المتاحة للإكراه. إحدى الأهداف المعلنة لهذه العقوبات هي مكافحة انتشار أسلحة الدمار الشامل. ومع ذلك، يناقش تأثير وفعالية هذه الأداة في هذا المجال. فما هي الآثار المترتبة عن العقوبات على البلدان المعنية؟ هل تخدم في بعض الأحيان أغراض أخرى غير عدم الانتشار؟ ****
Le colloque a été inauguré par le sénateur Aymeri de Montequiou. Il dit ne pas être convaincu que faire souffrir la population iranienne soit la solution adéquate pour répondre aux motifs affichés des sanctions, il pense au contraire que la population en sortira encore plus soudée vis-à-vis des pressions extérieures notamment sur la question du nucléaire iranien sur lequel il avait fait quelques rappels. En effet, il existe une sorte de caractère héréditaire de la maîtrise du nucléaire militaire réservée aux cinq membres du Conseil de sécurité des Nations unies, lesquels ayant également fixé unilatéralement les exceptions indienne, pakistanaise et israélienne. Le jeu est faussé, il y a un aspect profondément inégalitaire dans la détermination de ceux qui peuvent avoir la capacité nucléaire et ceux dont le nouveau système international a décidé qu’ils ne pourraient l’atteindre. Le sénateur pense ainsi que les sanctions internationales, non seulement renforcent la volonté majeure exprimée en interne par la population iranienne d’atteindre la puissance nucléaire mais elles consolident de plus la proximité stratégique de l’Iran vis-à-vis de la Chine et de la Russie. Un changement de perspective est donc envisageable et souhaitable. افتتحت الندوة من قبل ايمرى دي مونتيسكيو، عضو مجلس الشيوخ بجيرس ورئيس المجموعة البرلمانية فرنسا ـ إيران. قال انه غير مقتنع بأن الإساءة للشعب الإيراني هو الحل المناسب لتلبية الأغراض المعلنة للعقوبات، وهو يعتقد انه بدلا من ذلك يتحد الشعب أكثر فأكثر في وجه الضغوط الخارجية كما حدث بخصوص القضية النووية الإيرانية التي أدلى ببعض التذكير بشأنها. في الواقع، هناك نوع من الطابع الوراثي لامتلاك الأسلحة النووية العسكرية المخصصة للأعضاء الخمسة لمجلس الأمن التابع للأمم المتحدة، التي عينت أيضا من جانب واحد، الاستثناءات الباكستانية والهندية و الإسرائيلية. اللعبة معيبة، بل هناك جانب غير عادل للغاية في تحديد الجهة التي يمكن أن تكون لها قدرات نووية وتلك التي قرر بشأنها النظام الدولي الجديد أنها لا تستطيع الوصول إليها. يعتقد المتحدث بذلك أن العقوبات الدولية لا تعزز فقط الرغبة الكبيرة التي عبر عنها داخليا الشعب الإيراني لأجل الوصول إلى الطاقة النووية ولكنها توطد أيضا قرب إيران الاستراتيجي من الصين و روسيا. تغيير المنظور هو إذن أمر ممكن ومرغوب فيه
Son Excellence M. Boutros Boutros-Ghali, ancien Secrétaire Général de l’ONU, en raison de son état de santé ne pouvait être présent au colloque. Toutefois, il a confié à l’un de ses collaborateurs, Maître Elie Hatem, de lire son allocution. Son Excellence M. Boutros Boutros-Ghali, insiste sur le fait que l’objectif escompté des sanctions doit être de modifier le comportement d’un Etat ou de toute entité qui menace la paix et la sécurité internationales et non pas de les punir ou de prendre de représailles à leur encontre. Tel est d’ailleurs le fondement des dispositions de l’article 41 de la Charte des Nations unies. Les sanctions sont en réalité un instrument contondant, selon Son excellence. Elles soulèvent la question éthique de savoir si les souffrances infligées aux groupes vulnérables dans les pays visés sont un moyen légitime d’exercer une pression sur les dirigeants politiques de ce pays. La question selon lui, est donc de savoir si ces mesures affectent ces dirigeants politiques réellement ou si elles utilisent la population civile comme otage pour contraindre ces premiers en retournant l’opinion publique contre eux. L’expérience a démontré, à ce sujet, que les sanctions ont des effets non escomptés ou inattendus dans la mesure où les Nations Unies n’ont pas nécessairement les moyens de les contrôler, ajoute-il. Sans remettre en question la nécessité des sanctions à l’encontre de tout acte jugé comme étant internationalement illicite, Son excellence M. Boutros Boutros-Ghali souhaite que les sanctions soient adoptées par des organes judiciaires plutôt que par les instances politiques, dans un monde où devra régner et primer le DROIT sur l’opportunisme politique. سعادة السيد بطرس بطرس غالي، أمين عام سابق للأمم المتحدة، بسبب حالته الصحية لم يتمكن من حضور المؤتمر. ومع ذلك، كلف أحد زملائه، السيد إيلي حاتم، بقراءة خطابه. أصر سعادة السيد بطرس بطرس غالي، على انه ينبغي أن يكون الغرض المتوقع من العقوبات تغيير سلوك دولة أو أي كيان يهدد السلم والأمن الدوليين وليس معاقبتهم أو اتخاذ الانتقام منهم. وهذا هو أيضا أساس المادة 41 من ميثاق الأمم المتحدة. العقوبات هي في الواقع اداة حادة وفقا لقوله. انها تثير مسألة أخلاقية لمعرفة ما إذا كانت المعاناة المفروضة على الفئات الضعيفة في البلدان المستهدفة هي وسيلة شرعية لممارسة الضغط على القادة السياسيين في هذا البلد. المسألة وفقه : هي ما إذا كانت هذه التدابير تؤثر فعلا على القادة السياسيين أو تستخدم الشعب المدني كرهينة لإجبار هؤلاء بتحويل الرأي العام ضدهم. و يضيف أن التجربة في هذا الصدد قد أظهرت أن العقوبات لها آثار غير مقصودة أو غير متوقعة ما دامت الأمم المتحدة لا تملك الوسائل للسيطرة عليها. دون التشكيك في أهمية العقوبات ضد أي فعل يعتبر فعلا غير مشروع دوليا، يريد سعادة السيد بطرس بطرس غالي أن العقوبات يتم اعتمادها من قبل القضاء بدلا من السياسيين في عالم لابد ان يسوده ويسيطر فيه الحق على النفعية السياسية.
Ali Rastbeen, Président de l’Académie de Géopolitique de Paris, a pris ensuite la parole pour remercier l’ensemble des personnes qui ont assisté à ce colloque de l’Académie : des remerciements particuliers ont été adressés à Monsieur le sénateur DE MONTESQUIOU, de l’accueil chaleureux qu’il a réservé à l’Académie. Il a également adressé ses remerciements pour les membres des corps diplomatiques présents, dont la Princesse Ambassadrice de Belgique, les Excellences les ambassadeurs du Royaume du Bahreïn, du Bengladesh, de Bolivie, de Géorgie, du Koweït, de Moldavie, du Togo, l’Ambassadeur et Délégué permanent d’Afghanistan auprès de l’UNESCO, les corps diplomatiques du Brésil, du Canada, de Chine, de Corée, d’Egypte, de Guatemala, d’Irak, d’Iran, du Japon, du Kazakhstan, du Mozambique ,de Tchéquie, de Tanzanie, de Roumanie, de Russie, du Soudan, du Sri Lanka, du Togo, de Turquie, et le haut représentant du Gouvernement régional du Kurdistan irakien, ainsi que le Directeur des Nations Unies, des Organisations internationales, des Droits de l’Homme et de la Francophonie. Le président a ensuite tenu quelques mots à propos du sujet du colloque en expliquant qu’aujourd’hui, les sanctions sont utilisées de manière unilatérale et multilatérale en tant que levier de pression sur d’autres pays. Cependant, il pense que ce levier peut être utilisé parfois, abusivement au service d’intérêts politiques. Il ajoute que ces sanctions dépassant le cadre du Conseil de Sécurité des Nations unies, de manière extraterritoriale et unilatérale sur d’autres peuples. Il devient donc urgent d’examiner, selon lui, grâces aux spécialistes, les différentes dimensions politiques, économiques, juridiques et humaines des sanctions et la nécessité de trouver une solution convenable pour empêcher ce processus qui vise en réalité les populations des pays soumis aux sanctions. Durant les dernières années, un des objectifs annoncés des sanctions a été la lutte contre la prolifération des armes nucléaires. Cependant, le président s’interroge si dans le cas de l’Iran, la mise en place de vastes sanctions contre ce pays a conduit au renforcement de la non-prolifération nucléaire ou, au contraire, par ce biais, les États qui appliquent ces sanctions ne cherchent-ils pas des objectifs politiques ? Le président souligne sa volonté de voir ce colloque insister sur le cas de l’Iran en tant qu’un des pays faisant objet de sanctions. Il a aussi émis son souhait que ces échanges et débats d’idées attirent l’attention des décideurs de la politique internationale sur la question des sanctions et qu’à la lumière du réalisme et de la compréhension des pressions exercées sur les peuples des pays soumis à ces dernières, ces décisions puissent être revues et leur portée évaluée de manière précise et conforme au droit international. ثم أخذ بعد ذلك الكلمة السيد علي راست بين، رئيس الأكاديمية الجيوسياسية الباريسية، لتقديم الشكر لجميع الحضور في مؤتمر الأكاديمية: حيث وجه شكر خاص للسيد ايمرى دي مونتيسكيو عضو مجلس الشيوخ للترحيب الحار الذي خصصه للأكاديمية. كما أعرب عن شكره لأعضاء السلك الدبلوماسي الحاضرين، بما في ذلك الأميرة سفيرة بلجيكا، وأصحاب السعادة سفراء كل من مملكة البحرين و بنغلاديش و بوليفيا و جورجيا و الكويت و مولدوفا و توغو و السفير والمندوب الدائم لأفغانستان لدى اليونسكو، والسلك الدبلوماسي البرازيل و كندا و الصين و كوريا و مصر و غواتيمالا و العراق و إيران و اليابان و كازاخستان و الموزمبيق و جمهورية التشيك و تنزانيا و رومانيا و روسيا و السودان و سري لانكا وتوغو وتركيا والممثل السامي لحكومة إقليم كردستان ومدير الأمم المتحدة والمنظمات الدولية لحقوق الإنسان والفرانكوفونية.
ادلى الرئيس بعد ذلك ببضع كلمات حول موضوع المؤتمر موضحا أن العقوبات تستخدم اليوم بطريقة احادية الجانب ومتعددة الأطراف كوسيلة للضغط على بلدان أخرى. ومع ذلك، فهو يعتقد أن هذه الوسيلة يمكن أن يساء استخدامها في بعض الأحيان لخدمة مصالح سياسية. ويضيف أن هذه العقوبات تتجاوز طاقم مجلس الأمن التابع للأمم المتحدة، بطريقة خارج الحدود الإقليمية و احادية الجانب وذلك على شعوب أخرى. وقال انه أصبح من العاجل النظر فيها ، بفضل الخبراء، مختلف الأبعاد السياسية والاقتصادية والقانونية والإنسانية للعقوبات وضرورة إيجاد حل مناسب لمنع هذه العملية التي تستهدف في الواقع شعوب البلدان الخاضعة للعقوبات . في السنوات الأخيرة، كانت واحدة من الأهداف المعلنة للعقوبات هي مكافحة انتشار الأسلحة النووية. ومع ذلك، يتساءل الرئيس إذا ما كان في حالة إيران، إنشاء عقوبات واسعة ضد هذا البلد قد أدى الى تعزيز عدم الانتشار النووي أو، على العكس، من خلال ذلك، فإن الدول التي تطبق هذه العقوبات لا يستهدف أغراض سياسية؟ اعلن الرئيس رغبته في ان يركز المؤتمر على القضية الإيرانية كواحدة من الدول الخاضعة للعقوبات. كما أعرب عن أمله في أن يجذب هذا التبادل للأفكار والمناقشات انتباه واضعي السياسات الدولية بشأن قضية العقوبات في ضوء الواقعية وفهم الضغوط على التي تمارس على شعوب البلدان الخاضعة للعقوبات ، استعراض يمكن تقييم هذه القرارات و نتائجها بدقة وبطريقة تتناسق مع القانون الدولي. Le colloque a été organisé sous forme de deux tables rondes. وقد نظمت الندوة في شكل مائدتين مستديرتين
La première a été présidée par son Excellence M. Pierre La France, ancien ambassadeur de France en Iran et représentant des Nations Unies en Afghanistan. الأولى ترأسها سعادة السيد بيير لافرانس، سفير سابق لفرنسا في إيران وممثل الامم المتحدة في افغانستان
Son excellence a tout de suite donné la parole au premier intervenant de la première table ronde, son Excellence M. François Nicoullaud, ancien ambassadeur de France en Iran qui a choisi de traiter le thème: y a-t-il un bon usage des sanctions ? S.E.M. Nicoulaud pense que la tournure prise par le cas iranien amène à s’interroger une fois de plus sur l’usage des sanctions. Elles ont traditionnellement mauvaise presse en France, où elles sont considérées comme dangereuses, coûteuses, inefficaces. La réalité est plus nuancée, selon l’intervenant. De fait, la cinquième République a eu régulièrement recours aux sanctions, avec un certain nombre de succès. Mais les États-Unis sont sans aucun doute le pays qui a le plus souvent utilisé cet instrument de politique extérieure, ajoute-il. Et, avec la fin de la Guerre froide, il été plus aisé d’avoir recours aux sanctions multilatérales, bénéficiant de la légitimité du Conseil de sécurité. L’ancien ambassadeur de France en Iran déduit de l’histoire des sanctions les conditions favorables au succès. Les sanctions sont par exemple d’autant plus efficaces que leur cible est faible, qu’elle est proche politiquement et culturellement du sanctionneur, et que son système politique est pluraliste. Il ajoute que leurs chances de succès augmentent aussi lorsque leur but est circonscrit et qu’une issue claire est offerte au pays sanctionné. Or ce type d’évaluation est rarement fait au départ d’une politique de sanctions, d’où les fuites en avant et les déboires spectaculaires que retiennent les opinions. Mais quelles que soient les critiques, selon l’Ambassadeur, les sanctions resteront un élément important de l’action internationale, dans une échelle de moyens allant de la production de normes – travail de la diplomatie multilatérale – à l’usage ouvert de la force : travail des armées. أعطى سعادة السفير لافرانس فورا الكلمة للمتكلم الأول للمائدة المستديرة الأولى، سعادة السيد فرانسوا نيكولو، سفير سابق لفرنسا في إيران، اختار علاج موضوع “هل هناك استخدام حسن للعقوبات؟” يعتقد صاحب السعادة السفير ان الشكل الذي اتخذته الحالة الإيرانية يثير التساؤلات مرة أخرى حول استخدام العقوبات التي لديها تقليديا سمعة سيئة في فرنسا، حيث تعتبر خطيرة ومكلفة وغير فعالة. فالواقع هو أكثر دقة من ذلك، وفقا للمتحدث. في الواقع، استخدمت الجمهورية الخامسة العقوبات بطريقة دورية، مع عدد من النجاحات. لكنه أضاف أن الولايات المتحدة هي بلا شك البلد الأكثر استخداما لهذه الأداة في السياسة الخارجية. ومع نهاية الحرب الباردة، كان من الأسهل استخدام العقوبات المتعددة الأطراف، المتمتعة بشرعية مجلس الأمن. و هكذا استخلص سفير فرنسا الأسبق في إيران من تاريخ العقوبات الشروط المساعدة في نجاحها. العقوبات هي على سبيل المثال أكثر فعالية إذا كان هدفها منخفض، و كانت قريبة سياسيا وثقافيا من المعتدي ونظامها السياسي يمتاز بالتعددية. ويضيف أن فرص نجاحها تزيد أيضا عندما يكون غرضها محدود و إذا ما تم تقديم حل واضح للبلدان الخاضعة للعقوبات ولكن هذا النوع من التقييم هو نادرا ما يجرى في بداية سياسة العقوبات، و منه التسربات والنكسات المدهشة التي تعتنقها الآراء. ولكن مهما كانت الانتقادات، لا تزال العقوبات عنصرا هاما من العمل الدولي في سلم الوسائل الذي يبدأ من إنتاج المعايير – عمل الدبلوماسية المتعددة الأطراف – الى الاستخدام المفتوح للقوة : عمل الجيوش
Le deuxième intervenant, Thierry Coville, Professeur d’Économie à Négocia a choisi de traiterdes sanctions de l’UE contre le système financier iranien : quelles en sont les bases légales. Afin de faire pression sur l’Iran dans le cadre de son programme nucléaire, l’UE a pris un certain nombre de mesures visant les banques commerciales publiques iraniennes qui sont plus sévères de celles prises par les UN et qui se rapprochent de plus en plus des sanctions financière américaines, a fait observé Thierry Coville. En effet, il a rappelé qu’en juin 2008, le conseil européen a gelé tous les fonds et ressources économiques détenues ou contrôlées par des compagnies iraniennes sur les territoires de l’UE. En plus de ces sanctions ciblées, il ajoute que l’UE a mis en place des sanctions a application plus générale. Depuis octobre 2010 une régulation sur presque tous les transferts de fonds de plus de 10 000 euros en provenance ou vers une personne ou une entité iranienne doivent être soumis à des mesures de notification et d’autorisation, les banques de l’UE ont l’interdiction d’avoir une relation de correspondance avec les banques iraniennes. En décembre 2012 tous les transferts de fonds entre les banques européennes et les banques iraniennes ont été interdits. En principe, il y a des exceptions, concernant la santé et l’alimentaire mais elles ne sont pas valides car très compliquées pour les banques européennes de faire des transactions avec l’Iran, selon lui. Le professeur Coville s’est néanmoins interrogé sur la base légale de ces sanctions générales, notamment l’interdiction des transferts de fonds. Il s’appuie à ce propos, sur un certain nombre de décisions de justice qui viennent d’être rendues au Royaume-Uni. Or, il annonce que les sanctions ont été mises en difficulté pour justifier de la notion de lien direct nécessaire avec les autorités nucléaires iraniennes, notamment le recours à l’argument “secret défense”, qui ne correspond pas selon l’orateur, au principe démocratique.
اختار المتحدث الثاني، تييري كوفيل، أستاذ الاقتصاد في نيغوسيا، تناول عقوبات الاتحاد الأوروبي ضد النظام المالي الإيراني: ما هي الأسس القانونية. و يلاحظ انه للضغط على إيران في إطار برنامجها النووي، اتخذ الاتحاد الأوروبي عددا من التدابير تستهدف البنوك التجارية الإيرانية المملوكة من الدولة، و هي أكثر صرامة من تلك التي اعتمدتها الأمم المتحدة و تقترب أكثر فأكثر من العقوبات المالية الأمريكية. في الواقع، أشار إلى أنه في جوان يونيو 2008 جمد المجلس الأوروبي جميع الأموال والموارد الاقتصادية التي تمتلكها أو تسيطر عليها شركات إيرانية على أراضي الاتحاد الأوروبي. و بالإضافة إلى هذه العقوبات المستهدفة، يضيف أن الاتحاد الأوروبي قد وضع عقوبات أكثر عمومية. منذ أكتوبر 2010 تم تنظيم تقريبا جميع التحويلات المالية التي يتعدى مبلغها 000 10 اورو من أو إلى شخص أو كيان إيراني حيث لا بد أن تخضع هذه الأموال إلى إجراءات الإخطار والإذن، و يمنع على بنوك الاتحاد الأوروبي أن يكون لها علاقة مراسلة مع البنوك الإيرانية. في ديسمبر 2012 تم منع جميع عمليات نقل الأموال بين البنوك الأوروبية والمصارف الإيرانية. وقال انه من حيث المبدأ، هناك استثناءات فيما يتعلق بالصحة والغذاء، ولكنها ليست صالحة لأنه معقد للغاية بالنسبة للبنوك الأوروبية التعامل مع إيران. و بذلك يتساءل البروفيسور كوفيل عن القاعدة القانونية لهذه العقوبات الشاملة، بما في ذلك فرض حظر على التحويلات المالية. استند في هذا الصدد، على عدد من قرارات المحاكم في المملكة المتحدة. حيث أعلن أن العقوبات وضعت في موقف صعب فيما يتعلق بتبرير مفهوم الصلة المباشرة اللازمة مع السلطات النووية الإيرانية، بما في ذلك استخدام حجة “السر الدفاعي” التي لا تتوافق وفقا للمتكلم، ومبدأ الديمقراطية.
Le troisième intervenant, Maître Elie Hatem, avocat, et Professeur à la Faculté Libre de Droit, d’Économie et de Gestion de Paris a parlé des sanctions extraterritoriales et indépendance politique des pays tiers. Maître Hatem a mis l’accent sur le terme de « la souveraineté » qui est selon lui, l’expression juridique de l’indépendance des Etats. Elle s’exprime par leur droit inaliénable de s’organiser au niveau interne et d’adopter ainsi leur réglementation librement, par la voie de leurs appareils législatifs ou gouvernementaux (s’agissant des règlements, par exemple, en France). Les sanctions extra-territoriales sont, d’après Monsieur Hatem, des mesures prises par un ou plusieurs Etats, applicables aux acteurs publics ou privés des pays tiers, portant atteinte à leur souveraineté et au principe de la non intervention dans les affaires internes des pays. L’orateur pense que ces mesures sont non seulement illicites car portant atteinte au jus cogens, mais elles traduisent le désordre qui règne dans la société internationale. تكلم المتحدث الثالث، السيد إيلي حاتم، وهو محام وأستاذ في الكلية الحرة للقانون و الاقتصاد والإدارة بباريس، عن العقوبات المتجاوزة الحدود الإقليمية والاستقلال السياسي للدول ركز السيد ايلي حاتم على مصطلح “السيادة” الذي قال انه هو التعبير القانوني عن استقلال الدول. وما يعبر عنها هو حقهم غير القابل للتصرف في تنظيم أنفسهم داخليا، وبالتالي اعتماد قواعد بكل حرية من خلال أجهزة تشريعية أو حكومية خاصة بهم (في حالة الأنظمة، على سبيل المثال، بفرنسا). العقوبات خارج الإقليم، وفقا للسيد حاتم، هي تدابير متخذة من جانب دولة واحدة أو أكثر، تطبّق على العاملين في القطاعين العام والخاص في دول أخرى، وهي تمس بالسيادة و بمبدأ عدم التدخل في الشؤون الداخلية للدول. وقال المتحدث انه يعتقد أن هذه الإجراءات ليست فقط غير قانونية بسبب انتهاك القواعد الآمرة، لكنها تعكس اضطراب يعم المجتمع الدولي.
L’intervenant suivant, monsieur Pierre-Emmanuel Dupont, juriste et consultant en droit international public et chargé de cours à la Faculté Libre de Droit, d’Économie et de Gestion de Paris a abordé Le rôle des sanctions dans la mise en oeuvre du régime de non-prolifération nucléaire. Cette intervention a eu pour objet d’examiner certaines questions juridiques que posent les mesures (ou sanctions) unilatérales prises à l’encontre de certains Etats ou entités. Par mesures unilatérales, on entend des mesures distinctes de celles prises par le Conseil de sécurité des Nations Unies dans le cadre du système dit de sécurité collective de la Charte des Nations Unies. L’un des cas les plus récents, explique monsieur Dupont, est celui des mesures prises à l’encontre de l’Iran par l’Union européenne et ses Etats membres dans le courant de l’année 2012, visant à amener l’Iran à renoncer à un certain nombre d’activités de son programme nucléaire, et qui comportent un embargo étendu sur les importations de pétrole et de gaz iranien (entré en vigueur le 1erjuillet 2012), et le gel des avoirs de la Banque centrale iranienne. Ces mesures, du point de vue du droit international, posent d’abord le problème de leur qualification juridique, dont dépend le régime juridique qui leur est applicable. L’auteur estime que les mesures en question peuvent être qualifiées de contre-mesures. Dès lors, il s’interroge sur le fait de savoir si, en décidant de mettre en œuvre les mesures en question, l’UE et ses Etats membres ont respecté les conditions – tant procédurales que substantielles – du recours aux contre-mesures, telles qu’elles sont précisées dans les Articles sur la responsabilité de l’Etat pour fait internationalement illicite adoptés en 2001 par la Commission du droit international des Nations Unies. اختار المتكلم التالي، السيد بيير ايمانويل دوبون، محام ومستشار في القانون الدولي العام ومحاضر في الكلية الحرة للقانون و الاقتصاد والإدارة بباريس موضوع دور العقوبات في تنفيذ خطة عدم الانتشار النووي. درست هذه المداخلة بعض المسائل القانونية التي تطرحها هذه التدابير (العقوبات) من جانب واحد و المتخذة ضد دول أو كيانات معينة. التدابير من جانب واحد هي تدابير منفصلة من تلك التي اتخذها مجلس الأمن التابع للأمم المتحدة في إطار ما يسمى بجهاز الأمن الجماعي لميثاق الأمم المتحدة. ومن بين الحالات الأخيرة، يقول السيد دوبون، هي التدابير المتخذة ضد إيران من قبل الاتحاد الأوروبي والدول الأعضاء فيه في سياق عام 2012، لإقناع إيران في التخلي عن عدد من الأنشطة في برنامجها النووي، والذي يتضمن الحظر الواسع على واردات النفط والغاز الإيرانيين (دخلت حيز التنفيذ في 1 جويلية يوليو 2012) وتجميد أصول البنك المركزي الإيراني. تطرح هذه التدابير، من حيث القانون الدولي، أولا مشكلة وضعها القانوني الذي يتوقف عليه النظام القانوني المطبق عليها. ويرى المؤلف أن هذه التدابير يمكن وصفها بأنها تدابير مضادة. ولذلك، تساءل عن حقيقة ما إذا كان، في اتخاذ قرار تنفيذ هذا النوع من التدابير، قد امتثل فيه الاتحاد الأوروبي والدول الأعضاء للشروط – الإجرائية والموضوعية على حد سواء – لاستخدام التدابير المضادة، مثل ما تم تحديدها في البنود المتعلقة بمسؤولية الدول عن الأفعال غير المشروعة دوليا والمعتمدة في عام 2001 من قبل لجنة القانون الدولي التابعة للأمم المتحدة
Le cinquième intervenant, Ali Fathollah-Nejad, chercheur en relations internationales à l’Université de Londres, a analysé les raisons politiques des sanctions. Sa présentation contraste les motivations prononcées des sanctions imposées contre l’Iran avec les effets observables. Les sanctions économiques sont l’un des instruments préférés de la politique étrangère occidentale. Elles sont généralement présentées comme un moyen diplomatique quasi-pacifique approprié à éviter la guerre d’après le chercheur. Ce dernier donne un l’exemple du cas irakien qui prouve que le problème général reste que les sanctions sont souvent la dernière étape avant une frappe militaire. Autrement dit, des « bombes intelligentes » succèderont aux « sanctions intelligents ». Selon l’intervenant, les sanctions ne facilitent guère la résolution de conflits, mais contribuent au durcissement des fronts opposants. En fait, les deux côtés voient les sanctions à travers de prismes fondamentalement différents : Pendant que l’Occident comprend les sanctions selon une logique des coûts et bénéfices pour le pays sanctionné, l’Iran les regarde comme un moyen de pression illégitime contre lequel il faut résister. En outre, il y a une affirmation répandue selon laquelle il existe une relation positive entre sanctions et démocratisation. Mais en vérité, en affaiblissant les couches sociales moyennes, l’avance de pouvoir de l’Etat par rapport à la société civile grandit. Cela montre que l’expectation d’un déclenchement de révoltes à cause des sanctions est plutôt chimérique que réelle. Monsieur Fathollah-Nejad conclut que la politique des sanctions est contreproductive à plusieurs échelles (diplomatique et socio-économique). Malgré la nécessité politique d’abolir les sanctions comme instrument d’une politique étrangère judicieux, il reste de nombreux obstacles politiques et institutionnels afin de désintégrer le réseau extrêmement dense du régime des sanctions imposé à l’Iran. حلل المتكلم الخامس، علي فتح الله نجاد، وهو باحث في العلاقات الدولية في جامعة لندن، الأسباب السياسية للعقوبات تعرض مساهمته الدوافع المعلنة للعقوبات المفروضة ضد إيران مع تأثيراتها الملحوظة. حيث أن العقوبات الاقتصادية هي واحدة من الأدوات المفضلة للسياسة الخارجية الغربية. وعادة ما يتم تقديمها كأداة دبلوماسية سلمية تقريبا و مناسبة لتجنب الحرب حسب قول الباحث مذكرا بالمثال العراقي الذي يظهر أن المشكلة العامة هي أن العقوبات غالبا ما تكون الخطوة الأخيرة قبل توجيه ضربة عسكرية. وبعبارة أخرى، سوف تعوض “العقوبات الذكية” ب”القنابل الذكية”. ووفقا للمتحدث، فإن العقوبات لا تسهل حل النزاعات على الإطلاق، بل تساهم في تصلب الجبهات المعارضة. في الواقع، يرى كلا الجانبين العقوبات من خلال زوايا مختلفة جوهريا: في حين يرى الغرب العقوبات من منطق التكاليف والفوائد التي تعود على البلد الخاضع لها، تبدو لإيران وكأنها وسيلة غير شرعية للضغط و لا بد من مقاومتها. وبالإضافة إلى ذلك، هناك تأكيد منتشر أن هناك علاقة إيجابية بين العقوبات والديمقراطية. ولكن في الحقيقة، بإضعاف الطبقات الاجتماعية الوسطى، ينمو تقدم سلطة الدولة على المجتمع المدني. هذا يدل على أن توقع اندلاع أعمال الشغب بسبب العقوبات هو خيالي وليس حقيقي. يخلص السيد فتح الله إلى أن سياسة العقوبات تأتي بنتائج عكسية على مستويات متعددة (دبلوماسية واجتماعية واقتصادية). وعلى الرغم من الحاجة السياسية لإلغاء العقوبات كأداة حكيمة للسياسة الخارجية ، هناك العديد من العوائق السياسية والمؤسسية لتفكيك شبكة كثيفة للغاية من العقوبات المفروضة على إيران
L’intervention de Matthew Happold, Professeur en Droit International Public à l’Université du Luxembourg, traite des exigences humanitaires relatives à la mise en place des sanctions Par opposition aux sanctions globales, les sanctions ciblées ou « smart sanctions » devraient être imposées pour éviter de nuire aux innocents, dans une perspective humanitaire nous explique l’intervenant. Mais d’un autre côté, il y avait une croyance selon laquelle des sanctions globales n’étaient pas très efficaces : on jugeait qu’elles nuisaient aux innocents, mais que de leur côté, les responsables étaient épargnés puisqu’en vertu de leurs positions, ils parvenaient à échapper à ces sanctions. L’idée était donc double selon monsieur Happold: éviter les dommages collatéraux tout en frappant fort ceux dont le comportement était à l’origine de situation entraînant les sanctions. يتناول البروفيسور ماثيو هابولد ، أستاذ في القانون الدولي العام في جامعة لوكسمبورغ، الشروط الإنسانية لتنفيذ العقوبات يفسر هابولد انه على عكس العقوبات الواسعة النطاق أو الشاملة، ينبغي أن تفرض العقوبات الموجهة أو “العقوبات الذكية” لتجنب إيذاء الأبرياء من منظور إنساني. ولكن من ناحية أخرى، كان هناك اعتقاد بأن العقوبات الشاملة لم تكن فعالة جدا: كان يعتقد أنها تضر الأبرياء، ولكن من ناحية أخرى، لا يتأثر بها المسؤولون بما أنه بفضل مكانتهم يستطيعون الهروب من هذه العقوبات. كان للفكرة شقان وفقا للسيد هابولد: تجنب الأضرار الجانبية مع ضرب قوي لأولئك الذين كان سلوكهم في أصل حالة تؤدي إلى فرض العقوبات يلوم الأستاذ هابولد مع ذلك، أن مصطلح “العقوبات الموجهة” غير دقيق للغاية. حيث يبدو من ناحية أنه يشير إلى عقوبات تستهدف أفراد معينين، ولا سيما بتجميد أصولهم المالية ومنعهم من السفر. ولكن يستخدم أيضا في حالات تنطوي على عقوبات قطاعية أين تكون فيها أشكال معينة من الاستيراد أو التصدير محظور. يستند هابولد على مثال من الحالة الأولى المتمثلة في الحظر المفروض على الأسلحة
La deuxième table ronde sur les conséquences et perspectives des sanctions a été présidée par le Recteur Armel Pécheul, Professeur agrégé des Facultés de Droit. ترأس رئيس الجامعة أرميل بيشول، أستاذ مشارك في كلية الحقوق، المائدة المستديرة الثانية حول آفاق وعواقب العقوبات
Le premier intervenant, son excellence Jean-Pierre Vettovaglia, Ancien ambassadeur de Suisse en France et professeur des universités aborde l’impact et l’efficacité des sanctions La contribution de l’Ambassadeur Vettovaglia est essentiellement consacrée à l’étude de l’impact et de l’efficacité des sanctions en général et dans le domaine de la prolifération nucléaire en particulier. Ses considérations s’inspirent des travaux récents du “Targeted Sanctions Consortium” mis au point sous la direction du Professeur Thomas Biersteker du Geneva Institute. Elle a cherché à démontrer la relative inefficacité des sanctions, également en matière de non-prolifération, même si le TNP reste l’un des traités internationaux les plus respectés qui soit dans le domaine du droit international public. Sa contribution a souligné le fait que les preneurs de sanctions se soucient assez peu de leur impact et de leur efficacité. L’addition de sanctions onusiennes et d’autres unilatérales et multilatérales rend l’ensemble peu lisible et de moins en moins légitime pour ne rien dire de sa légalité. Ceci n’empêche pas les protestations de bonne foi qui masquent les véritables conséquences socio-économiques et politiques de sanctions que l’on voudrait dorénavant exclusivement ciblées. Les objectifs de non-prolifération en cachent d’autres plus prosaïques. Il est probable que l’évolution du système onusien et le passage à un monde redevenu multipolaire rendent de plus en plus difficile l’application de sanctions coercitives multilatérales dans le domaine de la non-prolifération. De même, l’interprétation que font les puissances occidentales des articles III et IV du TNP dans le cas de l’Iran risque de devenir plus difficile à soutenir à l’avenir. تناول أول المتحدثين، جان بييرفيتوفاجليا ، سفير سابق لسويسرا في فرنسا وأستاذ في الجامعة، تأثير وفعالية العقوبات خصص إسهام السفير فيتوفاجليا، أساسا لدراسة تأثير وفعالية العقوبات بصفة عامة وفي مجال الانتشار النووي على وجه الخصوص. وتستند اعتباراته على الأعمال الأخيرة ل “كونسورتيوم العقوبات المستهدفة” الذي وضع تحت إشراف البروفيسور توماس بيرستيكر بمعهد جنيف. سعى هذا الاخير لإثبات عدم الفعالية النسبية للعقوبات و حتى في ما يخص حظر الانتشار على الرغم من أن معاهدة حظر الانتشار النووي لا تزال واحدة من أكثر المعاهدات الدولية المحترمة في مجال القانون الدولي العام. وقد أكدت مساهمته أن واضعي العقوبات لا يقلقون كثيرا من أثرها وفعاليتها. وبإضافة عقوبات الامم المتحدة و اخرى احادية الجانب ومتعددة الأطراف اصبح الكل غير واضح جيدا وأقل شرعية شيء فشيء. و يضيف ان هذا لا يمنع الاحتجاجات الحسنة النية التي تحجب العقوبات الاجتماعية والاقتصادية والسياسية الحقيقية التي يراد الآن استهدافها حصرا حيث تخفي أهداف عدم الانتشار اهداف أخرى أكثر إحراجا. فمن المرجح ان تطوير منظومة الأمم المتحدة والانتقال إلى عالم اصبح متعدد الأقطاب جعل من الصعب اكثر فأكثر تطبيق عقوبات قسرية متعددة الأطراف في مجال عدم الانتشار. وبالمثل، يستطيع أن يصبح تفسير القوى الغربية للمادتين الثالثة والرابعة من معاهدة حظر الانتشار النووي بخصوص إيران أكثر صعوبة لقبوله في المستقبل.
Le deuxième intervenant, monsieur Alexander Orakhelashvili, Maître de conférence à la Faculté de droit à l’Université Birmingham a intitulé son intervention l’Implication des sanctions unilatérales sur le système de sécurité collective de l’ONU. La présentation du Docteur Orakhelashvili a mis l’accent sur les sanctions de l’Organisation des Nations Unies et de l’Union Européenne contre l’Iran et la Syrie, en termes d’impact sur le mécanisme de sécurité collective de l’ONU. Les sanctions contre l’Iran et la Syrie soulèvent, selon l’orateur, des questions quant à la relation entre les contre-mesures dans le cadre du droit de la responsabilité de l’État et des sanctions comme des mesures de sécurité collective. La présentation de Monsieur Orakhelashvili a mis en évidence ce que chacun de ces types de mesures peut légalement réaliser et l’impact qu’ils peuvent avoir légalement. Cette question se pose au regard du risque du double emploi des efforts de sécurité collective entre l’ONU et l’UE, qui est monté avec des risques d’entrave à l’efficacité des sanctions en infligeant des dégâts sur les populations de l’État ciblé, sans aucune justification adéquate. عنون المتحدث الثاني، السيد الكسندر أراكشفيلي، محاضر في كلية الحقوق في جامعة برمنغهام، خطابه عواقب العقوبات الاحادية الجانب على نظام الأمن الجماعي للأمم المتحدة. ركز عرض الدكتور أراكشفيلي على عقوبات الأمم المتحدة والاتحاد الأوروبي ضد إيران و سوريا، من حيث التأثير على آلية الأمن الجماعي للأمم المتحدة. تثير العقوبات ضد ايران و سوريا، وفقا للمتحدث، تساؤلات حول العلاقة بين -التدابير المضادة- بموجب قانون مسؤولية الدولة والعقوبات كتدابير للأمن الجماعي. أبرزت مداخلة السيد أراكشفيلي ما يمكن أن تؤدى كل هذه الأنواع من التدابير وتأثيرها من الناحية القانونية. هذا السؤال يطرح نفسه في ما يتعلق بخطر ازدواجية جهود الأمن الجماعي بين الأمم المتحدة والاتحاد الأوروبي، والذي يحمل خطر عرقلة فعالية العقوبات عندما يلحق الضرر بشعوب الدول المستهدفة، دون مبرر كاف.
L’intervention du Professeur François Géré, Président fondateur de l’Institut français d’analyse stratégique examine le rôle des sanctions dans l’application du régime de la Non Prolifération Nucléaire. Embargo et sanctions constituent une ancienne stratégie classique où le facteur TEMPS est essentiel. Or, dans le cas de l’Iran Monsieur Géré pense qu’il existe aussi un jeu fondamental avec le facteur temps : la progression du programme nucléaire de l’Iran et la proximité croissante de la disponibilité des matières pouvant servir à des fins militaires. On ne cesse de lire que l’Iran cherche à gagner du temps. Que les adversaires comptent sur les effets des sanctions sur la durée. Le Professeur Géré souligne que du fait des sanctions et des difficultés bancaires qui en résultent l’Iran perd de l’argent sur les revenus des hydro carbures et doit vendre moins cher. Téhéran doit allonger les délais de paiement. Il existe désormais des accords de « troc » très compliqués par exemple avec l’Inde : hydrocarbures contre blé. Mais la hausse du prix des hydrocarbures depuis 2004 permet au gouvernement iranien de maintenir les revenus sensiblement au même niveau alors que les ventes ont baissé d’environ 25%. Même si une majorité de pays acceptent de se soumettre (partiellement) aux injonctions des Etats-Unis (Japon, Corée du Sud…), Téhéran trouve encore de nombreux soutiens en Chine, en Inde… Le paradoxe des sanctions est qu’elles mettent en évidence la dépendance de l’économie Iranienne à l’égard des hydrocarbures et fournit un argument en faveur du développement l’industrie nucléaire ! تدرس مداخلة الأستاذ فرانسوا جيري، رئيس و مؤسس المعهد الفرنسي للتحليل الإستراتيجي دور العقوبات في تطبيق مخطط عدم انتشار الأسلحة النووية. يشكل الحصار والعقوبات استراتيجية كلاسيكية قديمة حيث يعتبر فيه الوقت عامل جوهري. ومع ذلك، في حالة إيران يعتقد السيد جيري أن هناك أيضا لعبة أساسية مع عامل الوقت: تقدم البرنامج النووي لإيران والقرب المتزايد لتوافر المواد التي يمكن استخدامها لأغراض عسكرية. حيث وجد السيد جيري العديد من القراءات التي ترى أن إيران تسعى لتوفير الوقت و أن المعارضين يعتمدون على آثار العقوبات على الزمن. أكد الأستاذ جيري أن إيران بسبب العقوبات والصعوبات المصرفية الناتجة يفقد الكثير من المال على مدخولات الهيدروكربونات و لا بد ان يبيع بسعر منخفض. كما لا بد على طهران تمديد مواعيد الدفع. هناك الآن اتفاقات “مقايضة” معقدة جدا مع الهند مثلا : الهيدروكربونات ضد القمح. و لكن يسمح ارتفاع أسعار النفط منذ عام 2004 للحكومة الإيرانية بالمحافظة على عائدات في نفس المستوى تقريبا مع تراجع المبيعات بحوالي نسبة 25٪ على الرغم من أن معظم البلدان توافق على الخضوع (جزئيا) الى أوامر من الولايات المتحدة (اليابان، كوريا الجنوبية …)، لا يزال العديد من مؤيدي طهران في الصين والهند التناقض الذي تسببه العقوبات يتمثل في انها تسلط الضوء على اعتماد الاقتصاد الايراني على النفط وتوفر حجة في صالح تطوير الصناعة النووية
La quatrième intervention, celle de l’Amiral Jean Dufourcq, Rédacteur en chef de la revue Défense nationale, directeur de recherche à l’Institut de recherche stratégique de l’École militaire, s’intitule les effets géostratégiques des sanctions. Selon l’Amiral Jean Dufourcq, il apparaît de plus en plus fortement que le mécanisme des sanctions internationales contre l’Iran fragilise le système international dans son ensemble. Loin d’accentuer une fracture entre la population et le régime, elles renforcent celui-ci et met à mal les stratégies de puissance des pays émergents et des BRIC qui ne se satisfont pas du statu quo voulu par les Occidentaux au détriment de leur dynamisme stratégique. Trois aspects fondamentaux sont à retenir du point de vue de l’Amiral: – Le jeu apparaît fortement biaisé et ne correspond pas à une volonté authentique de négociation à partir d’une contrainte raisonnable ; – la pression collective est une stratégie qui peut être contournée par la cible dans le contexte actuel de diversification des soutiens à l’Iran et de l’unilatéralisme américain ; – les sanctions contre l’Iran telles qu’elles sont appliquées posent un réel problème de gouvernance du système international. Appeler de ses vœux une nouvelle façon de négocier est d’autant plus réaliste et envisageable, que le régime iranien semble aujourd’hui disposé à ce que j’appellerais une coopération froide minimale avec l’ensemble des négociateurs. المداخلة الرابعة، القاها الأميرال جان دوفورك، رئيس تحرير مجلة الدفاع الوطني و مدير البحوث في معهد للبحوث الاستراتيجية للمدرسة العسكرية، بعنوان الآثار الجيواستراتيجية للعقوبات وفقا للأدميرال دوفورك، يبدو أن آلية العقوبات الدولية ضد إيران تضعف النظام الدولي ككل أكثر فأكثر. فإنها بعيدا عن تعزيز الفجوة بين الشعب و النظام، تعزز النظام وتضعف استراتيجيات القوة للبلدان الناشئة ودول بريك (البرازيل و روسيا و الهند و الصين) الذين يبدون خيبتهم بخصوص الوضع الراهن الذي يسعى إليه الغرب على حساب ديناميكيهم الإستراتيجية . ثلاثة جوانب أساسية هي ذات الصلة من وجهة نظر الأميرال: – تبدو اللعبة متحيزة بقوة ولا تعكس رغبة حقيقية في التفاوض انطلاقا من قيود معقولة؛ – الضغط الجماعي هي استراتيجية يمكن تفاديها بواسطة الاستهداف في السياق الحالي المتميز بتنويع الدعم لإيران و بأحادية الولايات المتحدة ؛ – العقوبات ضد إيران كما هي مطبقة تطرح مشكلة حقيقية للحكم في النظام الدولي – دعوة للترحيب بوسيلة جديدة من التفاوض هي أكثر واقعية وقابلة للتنفيذ، خاصة وأن النظام الإيراني يبدو الآن على استعداد لما يمكن أن يسميه تعاونا باردا أدنى مع كل المفاوضين
Le cinquième intervenant, Ali Reza Jalali,Chercheur de droit constitutionnel Eurasie et Centre d’étude méditerranée en Italie aborde les sanctions et l’origine des changements sociaux des pays ciblés : le cas iranien.
En fait, l’Iran, explique Reza Jalali, ne peut effectuer des transactions bancaires internationales, ou même s’il peut le faire, c’est dans de très mauvaises et difficile conditions. Les sanctions ne sont pas en train d’«enseigner» quelque chose, mais poussent des politiques à promouvoir l’autosuffisance dans le secteur de l’énergie. Sans le secteur pétrolier, l’Iran perd sa principale source de revenus du pays. D’un autre côté, Téhéran est contraint de chercher une alternative au pétrole et l’énergie nucléaire afin de survivre, il est donc candidat historique. Le peuple iranien alors, malgré les difficultés en matière de sanctions, comprend l’irrationalité de ces dernières, ajoute-il, ce qui a provoqué un sentiment d’injustice généralisée, mais elle a entraîné une augmentation de la haine contre les arrogantes puissances internationales, directement responsables de ces sanctions économiques injustes. Cette situation crée uniquement la haine dans la société iranienne, et non pas contre le régime iranien, mais contre les Etats-Unis et certains gouvernements européens. ناقش المتحدث الخامس، علي رضا جلالي، باحث في القانون الدستوري في أوراسيا و في مركز الدراسات المتوسطية في إيطاليا موضوع العقوبات وأصل التغيير الاجتماعي في البلدان المستهدفة: حالة إيران. نظرا لأهمية النفط في اقتصاد إيران يعتقد علي رضا جلالي أن العقوبات سيكون لها تأثير سلبي على البلاد، وخاصة على المدى القصير. و قال ان الأثر الرئيسي هو انخفاض قيمة العملة المحلية وارتفاع حاد في معدلات التضخم، البالغ في الوقت الراهن حوالي 30٪. وقد انعكس ذلك وفقت للمتحدث، بارتفاع في الأسعار والذي قد يسبب العديد من المشاكل ، وخاصة بالنسبة للطبقات المتوسطة والفقيرة والموظفين الإيرانيين ولكن استفادت أغنى الأسر وبعض دوائر الطبقة الوسطى من ذلك، وهذا بفضل المضاربات المالية. في الواقع ، يقول رضا جلالي، لا يمكن لإيران أن تجري معاملات مصرفية دولية، أو حتى إذا ما في وسعها اجراء مثل هذه المعاملات، فإنها تتم في ظروف سيئة وصعبة للغاية. فالعقوبات لا “تعلم” اي شيء، ولكنها تدفع السياسات إلى تعزيز الاكتفاء الذاتي في مجال الطاقة. وأضاف انه بدون القطاع النفطي، تفقد إيران المصدر الرئيسي للدخل في البلاد. من ناحية أخرى، لقد أجبر هذا البلد على إيجاد بديل للنفط والطاقة النووية من أجل البقاء على قيد الحياة، لذلك فهو مرشح تاريخي. يفهم الشعب الإيراني إذن على الرغم من الصعوبات في فرض العقوبات، لاعقلانية هذه التدابير مما تسبب في انتشار الشعور بالظلم، لكنه أدى إلى زيادة الكراهية ضد القوى الدولية المتغطرسة المسؤولة مباشرة عن هذه العقوبات الاقتصادية الظالمة. وهذا يخلق فقط الكراهية في المجتمع الإيراني، ليس ضد النظام الايراني، بل ضد الولايات المتحدة وبعض الحكومات الأوروبية
Pierre Berthelot, enseignant-chercheur associé à l’IFAS et à l’IPSE traite dans son intervention des Effets des sanctions sur l’économie des pays ciblés Lorsque la diplomatie semble avoir échoué et que le recours à la force parait difficile, disproportionné ou impossible, l’arme des sanctions, principalement d’ordre économiques devient, selon monsieur Berthelot, la modalité essentielle des relations entre certaines puissances et les pays qu’elles considèrent comme les perturbateurs du système international, en particulier lorsqu’ils disposent de l’arme nucléaire ou qu’ils sont réputés vouloir l’acquérir. Pourtant, l’expérience prouve jusqu’ici que si les sanctions ont toujours un impact plutôt négatif sur l’économie de ces Etats, elles ne sont cependant pas suffisantes pour les affaiblir de façon décisive. Ces pays « rebelles » parviennent progressivement à mettre en place une économie « de résistance » qui tend vers l’autosuffisance et privilégie le troc, explique Monsieur Berthelot. Pire, il argue que les sanctions renforcent en général politiquement les régimes en place qui accroissent parallèlement leur contrôle sur les ressources produites qu’ils redistribuent ensuite à une population qui voit ses conditions de vie se détériorer à l’inverse de ses dirigeants ou de leurs obligés. تحدث بيير بيرتيلو، باحث و محاضر في ايفاس و يبس، عن آثار العقوبات على اقتصاد البلدان المستهدفة عندما يبدو أن الدبلوماسية قد فشلت وأن استخدام القوة من الأمر الصعب، أو من المستحيل أو من غير المناسب، يصبح سلاح العقوبات، خاصة ذات الطبيعة الاقتصادية وفقا للسيد بيرتيلو، الوسيلة الرئيسية للعلاقات بين بعض القوى والدول التي يعتبرونها مشوشة النظام الدولي، وخاصة عندما يكون لديهم أسلحة نووية أو معروفون برغبتهم في الحصول عليها. وبالرغم من ذلك، أظهرت التجربة حتى الآن أنه إذا كانت العقوبات لا يزال لها تأثير سلبي على اقتصاد هذه الدول، فهي مع ذلك لا تكفي لإضعافها بطريقة حاسمة. و يشرح السيد بيرتيلو انه بإمكان هذه البلدان “المتمردة” أن تطور تدريجيا اقتصاد “مقاومة” يميل نحو الاكتفاء الذاتي و يفضل المقايضة. أسوأ من ذلك، إن العقوبات عموما تعزز سياسيا الأنظمة التي تنمي بالتوازي سيطرتها على موارد تم إنتاجها ثم إعادة توزيعها على شعب يرى ظروفه المعيشية تتدهور على عكس القادة أو من ممنونيهم.
Monsieur Christophe Reveillard,responsable des recherches à l’Université de la Sorbonne et au CNRS vient conclure ce colloque international par une synthèse d’extrême richesse qui rappelle les principales thématiques des différents intervenants et les réponses apportées par ces derniers. Le fil rouge de ce colloque dit-il, c’est l’inadéquation des sanctions internationales avec les objectifs affichés. En reprenant les propos du sénateur de Montesquiou, du président Rastbeen et de bien d’autres, il annonce que faire souffrir la population iranienne renforce à la fois, son unité intérieure vis-à-vis de l’extérieur et sa volonté majoritaire d’atteindre la capacité nucléaire. c’est donc une mise en doute de l’efficacité réelle des sanctions. Le professeur Reveillard insiste aussi; comme un bon nombre d’intervenants, sur le caractère inégalitaire dans la détermination de ceux qui peuvent avoir la puissance nucléaire réservée aux cinq membres du conseil de sécurité, avec quelques exceptions; dont le cas israélien présente un autre fil rouge de ce colloque. Ensuite, les sanctions ont été décidées de manière non démocratique, hors débat et une grande incohérence dans les décisions avec le recours à des arguments généraux, ajoute-il. D’autant que l’atteinte aux droits de l’homme, qui est le frein ultime et la limite des sanctions, a été confirmée sans que la communauté internationale ne daigne réagir en conséquence. En effet, en reprenant l’exemple du professeur Coville, quand une inflation atteint plus de 40 % il y a une atteinte directe à la capacité économique ou même de survie d’une partie de la population. Il y a de ce fait, un saut qualitatif et même quantitatif sans justification apparente dans l’application des sanctions notamment par l’UE. Au niveau juridique, le professeur Reveillard reprend le terme de “pollution” du droit international publique par une hégémonie américaine sur l’esprit de décision du système international comme le dit Maître Hatem, et par ce caractère exorbitant du droit commun qui se traduit dans les sanctions extraterritoriales. L’erreur de la voie choisie est sans équivoque d’après l’orateur. La question est posée d’une nécessité d’une nouvelle gouvernance de négociations internationales. En somme, Monsieur Reveillard souligne la qualité des questions et observations de la salle qui ont enrichi cette belle substance commune des différentes communications et la pertinence des remarques émises par ce colloque qui est sans équivalent dans la scène scientifique internationale et française, comme l’ont fait remarquer beaucoup d’intervenants. اختتم السيد كريستوف ريفيار، رئيس قسم الأبحاث في جامعة السوربون و في س ان ار سي، هذا المؤتمر الدولي بتوليف مدقع ذكّر فيه بالمواضيع الرئيسية لمختلف المتحدثين وبالأجوبة التي قدموها. قال البروفيسور أن السلك الأحمر للمؤتمر هو عدم تناسب العقوبات الدولية مع الأهداف المعلنة. و أضاف مثل السيناتور دي مونتيسكيو و الرئيس راست بين وغيرهم، أن الحاق الضرر بالشعب الإيراني يعزز وحدته الداخلية ضدّ العالم الخارجي و رغبة أغلبيّته في تحقيق القدرة النووية. لذلك هو يشكّك في فعالية العقوبات. أصر السيد ريفيار أيضا مثل عدد لا بأس به من المداخلين على الطبيعة غير المتكافئة في تحديد من يمكن أن يكون لديهم الطاقة النووية المخصصة للأعضاء الخمسة لمجلس الأمن، مع وجود استثناءات قليلة بما في ذلك الاستثناء الإسرائيلي الذي يعرض موضوع أحمر آخر لهذا المؤتمر. وأضاف انه بعد ذلك تم تقرير العقوبات بطريقة غير ديمقراطية دون نقاش و بغياب تناسق كبير في القرارات مع استخدام حجج عامة. خصوصا أنه حدث تعدي على حقوق الإنسان والذي هو الفرامل و الحد النهائي للعقوبات، و لكن دون أن يجيب المجتمع الدولي لذلك. في الواقع، بتذكير مثال الأستاذ كوفيل، عندما يبلغ معدل التضخم أكثر من 40٪ هناك مساس مباشر بالقدرة الاقتصادية أو حتى القدرة على البقاء لجزء من السكان. وبالتالي فإن هناك نقلة نوعية وكمية حتى من دون مبرر واضح في تطبيق العقوبات من قبل الاتحاد الأوروبي على وجه الخصوص. على الصعيد القانوني، يذكر البروفيسور ريفيار مصطلح “تلوث” القانون الدولي العام من قبل الهيمنة الأمريكية على منطق الحسم للنظام الدولي كما قال سيد حاتم، وبسبب الطبيعة الباهظة من القانون المشترك الذي يظهر في العقوبات التي تتجاوز الحدود الإقليمية . الخطأ في المسار المختار هو امر واضح من وجهة نظر المتحدث. والسؤال مطروح حول الحاجة إلى حوكمة جديدة من المفاوضات الدولية. وباختصار يسطر السيد ريفيار نوعية الأسئلة والتعليقات من الحضور و التي أثرت هذه المادة الجميلة المشتركة من مختلف الاتصالات وأهمية التعليقات التي أدلى بها المؤتمر والتي لا يوجد لها معادل في الساحة العلمية الفرنسية و الدولية، كما أشار الى ذلك العديد من المداخلين. |
SOURCE
Site web de l’Académie de Géopolitique de Paris.
ENGLISH
This is a summary of the first international conference held in Europe on the issue of economic sanctions at which Ali Fathollah-Nejad made a presentation on the political reasons for imposing sanctions. Organized by the Paris Academy of Geopolitics (Académie de Géopolitique de Paris), the conference took place at the French Senate, with the participation of economic and legal experts, former UN Secretary-General Boutros-Ghali and three former European (two French and one Swiss) ambassadors to Iran.
05/05/2013
In
PUBLICATIONS
Der Sinn und Unsinn von Sanktionen
Seit Monaten versucht der Westen, den Iran durch Sanktionen zu mehr Transparenz beim Atomprogramm zu zwingen. Der Erfolg blieb bisher aus. Kritiker fordern daher ein Ende der Sanktionspolitik.
Welchen Zweck verfolgt das iranische Atomprogramm? Diese Frage treibt die internationale Gemeinschaft seit Jahren um. Strebt der Gottesstaat nach Atomwaffen? Oder soll man den Beteuerungen der iranischen Regierung glauben, dass es ausschließlich um die zivile Nutzung der Atomenergie geht? Niemand im Westen kann die Frage sicher beantworten. Seit die Internationale Atomenergieorganisation (IAEO) 2006 Zweifel an der ausschließlich zivilen Nutzung des iranischen Atomprogramms im UN-Sicherheitsrat angemeldet hat, will die internationale Gemeinschaft eine Antwort erzwingen. Das Mittel der Wahl: Sanktionen.
Hartes Sanktionsregime
In mehreren Beschlüssen der Europäischen Union und in Abstimmung mit den USA wurden die Sanktionen 2012 erheblich verschärft. Die Bundesrepublik Deutschland verfolgt bei ihrer Sanktionspolitik wie die EU und die USA einen “doppelten Ansatz”, den das Auswärtige Amt auf seiner Internetseite wie folgt erläutert: “Einerseits wird Iran eine umfassende Kooperation angeboten, für den Fall, dass er in der Frage seines Nuklearprogramms mit der Weltgemeinschaft kooperiert. Andererseits sollen Sanktionen den Iran zum Einlenken in der Nuklearfrage bewegen, solange er nicht kooperiert.” Die 2012 beschlossenen Sanktionen sind wesentlich drastischer und umfassender als alle vorherigen. Sie betreffen den Finanzbereich, schließen ein Öl- und Erdgasembargo mit ein, sowie lange Listen wichtiger iranischer Persönlichkeiten, Unternehmen und Institutionen, deren Bewegungsfreiheit international eingeschränkt wird. Die Bundesregierung betont immer wieder, dass sich die Maßnahmen nicht gegen die iranische Zivilbevölkerung richten. Tatsächlich hat sich die Wirtschaftslage im Iran in den letzten Monaten dramatisch verschärft. Die Inflation steigt rasant, die Landeswährung, der Rial, hat 30 Prozent seines Werts eingebüßt, Lebensmittel wie Hühner- und Rindfleisch sind für die meisten Menschen unerschwinglich geworden. Regelmäßig kommt es bei lebensnotwendigen Medikamenten zu Engpässen. “Die ganze Bevölkerung leidet unter den Sanktionen.” Zu diesem Schluss kommt eine Studie der Dubai Initiative, ein Gemeinschaftsprojekt der Dubai School of Government (DSG) und der Harvard Kennedy School (HKS).
Kein Einlenken in Sicht
Trotz der Sanktionen hat der Iran bis heute keinerlei Zugeständnisse gemacht. Die jüngsten Atomgespräche im Frühjahr 2013 sind, wie alle Atomgespräche zuvor, ergebnislos geblieben. Der außenpolitische Sprecher der Unionsfraktion im Bundestag, Philipp Mißfelder (CDU), war im Vorfeld noch vom Erfolg der Sanktionen überzeugt und sagte im Deutschlandfunk: Der Westen hätte viel früher strenger auftreten müssen. Das Gegenteil ist der Fall, sagen Kritiker. Der deutsch-iranische Politologe Ali Fathollah-Nejad ist der Ansicht, dass Sanktionen eine Lösung des Konflikts behindert haben, da sie die Fronten verhärteten, “denn der Machtvorsprung des Regimes gegenüber der Zivilgesellschaft wächst”. Die Sanktionen träfen die Mittelschicht, die das Rückgrat des inländischen Widerstands gegen die Regierung bildet, viel härter als die herrschende Clique. In der Folge würde das Regime an Macht gewinnen und die Opposition an Einfluss verlieren. Nicht zuletzt ist Fathollah-Nejad überzeugt, dass der Westen und der Iran verschiedene Perspektiven haben. “Der Westen denkt entlang von Kosten-Nutzen-Kalkulationen. Die Iraner sehen Sanktionen demgegenüber als illegitimes Druckmittel, gegen das man Widerstand leisten muss.” Während der Westen also davon ausgeht, dass es einen Punkt gibt, an dem der Iran einknickt, erhöht der Druck tatsächlich die Widerstandsfähigkeit des Iran.
Das Problem der gezielten Sanktionen
Sanktionen erfüllen aber nicht nur nicht ihren Zweck, sondern treffen nach Ansicht vieler Kritiker die Falschen. Die Bevölkerung hat es doppelt schwer, denn sie leidet unter dem Regime und den Sanktionen. Ein Beispiel dafür ist der Irak. In den neunziger Jahren verursachten die Sanktionen gegen das Land eine humanitäre Katastrophe, ohne die Machthaber zu Fall zu bringen. In der Folge haben eine Vielzahl von Experten Konzepte für sogenannte “kluge” oder “gezielte” Sanktionen vorgelegt. Ziel dieser Konzepte war es, Sanktionen als ein wichtiges Zwangsmittel zur Sicherung des Friedens, die in der UN-Charta (Kapitel 7, Artikel 41) vorgesehen sind, zu erhalten. Ungezielte Sanktionen, die ganze Bevölkerungen ins Elend stürzten, sind nämlich nur schwer mit dem Völkerrecht vereinbar und sollten der Vergangenheit angehören. Im Falle des Iran, wo weitgehende Wirtschaftssanktionen jetzt wieder vor allem das Volk treffen, kann man aber kaum von gezielten Sanktionen sprechen. “Im Fall von Iran muss man davon ausgehen, dass die momentanen Sanktionen nicht mit dem Völkerrecht zu vereinbaren sind, weil sie de facto das soziale Gefüge ins Visier nehmen”, sagt Fathollah-Nejad. Lösungsansätze verzweifelt gesucht Wie könnte ein Ausweg aussehen, der beiden Seiten eine akzeptable Lösung böte? Das konservative Internationale Institut für Sicherheitsstudien (INSS) der Universität Tel Aviv kommt in seiner jüngsten Studie zu dem Ergebnis, dass die Sanktionen gegen den Iran noch nicht schmerzhaft genug seien. Da der Iran immer noch nicht eingelenkt habe, sei eine Erhöhung des Drucks die logische Konsequenz. Niema Movassat, der für die Partei Die Linke im Bundestag sitzt, hat sich mehrfach zu den Sanktionen gegen den Iran geäußert. “Ich lehne die Sanktionen gegen den Iran ab!” Er fordert ein grundsätzliches Umdenken: “Meiner Ansicht nach müsste der Westen den ersten Schritt gehen.” Das bedeutet: Ein Ende der Sanktionen sowie Sicherheitsgarantien für alle Staaten in der Region. Längerfristig müssen die Doppelstandards bei der Nutzung der Atomenergie unbedingt beendet werden. Zum Beispiel müssten Pakistan und Israel, die beide anders als der Iran dem Atomwaffensperrvertrag nie beigetreten sind, aber im Gegensatz zum Iran Atomwaffen besitzen, nuklear abrüsten. “Wir müssen auch den Iran trotz seines menschenverachtenden Regimes endlich nach internationalem Recht behandeln.” Wenn dies geschähe, stiegen auch die Chancen auf einen innenpolitischen Wandel im Iran selbst.
SOURCE
- Rodion Ebbighausen (2013) “Atomkonflikt: Der Sinn und Unsinn von Sanktionen“, DW.de (Deutsche Welle), 17. Mai.
- Rodion Ebbighausen (2013) “新闻报道: 制裁伊朗 适得其反？” [Chinese translation], DW.de, 5 May 2013.
- Rodion Ebbighausen (2013) “Sentido e absurdo das sanções internacionais contra Teerã” [Portuguese translation], DW.de, 17 maio 2013.
IN ENGLISH This is an article by “DW (Deutsche Welle)”, the international German media outlet, for which Ali Fathollah-Nejad has been interviewed on the issue of Iran sanctions, namely on the political (conflict resolution), socio-economic and legal dimensions.
26/04/2013
In
PUBLICATIONS
Iran’s Civil Society Grappling With a Triangular Dynamic
SOURCE
Ali Fathollah-Nejad (2013) “Iran’s Civil Society Grappling with a Triangular Dynamic” [pdf], in: Aarts, Paul & Cavatorta, Francesco (eds.) Civil Society in Syria and Iran: Activism in Authoritarian Contexts, Boulder, CO: Lynne Rienner, pp. 39–68.
Praise
Sir Richard Dalton (Associate Fellow, Middle East and North Africa Programme, Chatham House, Royal Institute of International Affairs, London & UK Ambassador to Iran, 2003–6):
“I agree with [the] analysis and conclusions […] which is a depressing conclusion for the fate of civil society”
Editors in Jadaliyya interview:
“of particular relevance is the insight being delivered by Ali Fathollah-Nejad (“Iran’s Civil Society Grappling with a Triangular Dynamic”) on the nefarious effects of the international sanctions on Iran’s civil society. He convincingly shows that economic sanctions widen the gap between the authoritarian state and civil society, cementing and even boosting existing power configurations while hollowing out social forces indispensable to a process of democratization.”
From the introduction (“Civil Society in Syria and Iran”) by the editors
“The contributions by Line Khatib in Chapter 2 [“Syria’s Civil Society as a Tool for Regime Legitimacy”] and Ali Fathollah-Nejad in Chapter 3 [“Iran’s Civil Society Grappling With a Triangular Dynamic”] provide a sophisticated analysis of how the international dimension and domestic factors interact to not only shape the power structures of the regimes and their legitimizing ideologies but also reveal how such a dynamic interaction partly explains how civil society actors respond and operate. […] Fathollah-Nejad’s chapter on Iran focuses on the role of the international community in shaping activism. Iran traditionally had a rather lively civil society and the revolutionary spirit has always called for greater mobilization on the part of citizens. Over the last decade, however, Iran has become the focus of international attention as the country became a much more prominent regional actor. The nuclear issue and the support of Islamist organizations such as Hamas and Hizbullah have heightened significantly the tensions with the West. These international dynamics have considerable domestic repercussions, and Fathollah-Nejad argues that they are crucial in structuring activism in Iran.” (pp. 11-12)
Book description
What are the dynamics of civic activism in authoritarian regimes? How do new social actors—many of them informal, “below the radar” groups—interact with these regimes? What mechanisms do the power elite employ to deal with societal dissidence? The authors of Civil Society in Syria and Iran explore the nature of state-society relations in two countries that are experiencing popular demands for political pluralism amid the constraints of authoritarian retrenchment.
About the editors
- Dr. Paul Aarts is senior lecturer in international relations at the University of Amsterdam. He is co-founder of ZemZem, a Dutch magazine focusing on the Middle East and North Africa, and co-author of Saudi Arabia in the Balance: Political Economy, Society, Foreign Affairs.
- Dr. Francesco Cavatorta is senior lecturer in the School of Law and Government, Dublin City University. His publications include Civil Society and Democratization in the Arab World and The International Dimension of the Failed Algerian Transition.
Reviews (excerpt)
Max Weiss (Elias Boudinot Bicentennial Preceptor and Assistant Professor of History and Near Eastern Studies at Princeton University) in Syrian Studies Association Bulletin, Vol. 18, No. 2 (2013):
“Ali Fathollah-Nejad argues that Iranian civil society has been placed in a state of siege (63), caught between an authoritarian regime, on the one hand, and external factors—including a hostile geopolitical environment and crippling economic sanctions—that limit their capabilities, on the other hand.”
Stephan Giersdorf (Lecturer, Institute of Political Science, Heidelberg University, Germany) in Democratization, Vol. 20, No. 7 (August 2013), pp. 1-3:
“Overall, the volume is a useful contribution to an expanding focus of scholarly endeavour, one which aspires to unravel the dynamics of civil society activism within a seemingly unfavourable authoritarian context. […] Ali Fathollah-Nejad shows for the Iranian case that international sanctions on the regime had a counterproductive effect with regard to the development of vocal civil society groups by indirectly reducing the space of democratic activism. […] analysts interested in civil society actors in Syria and Iran will benefit from the book.”
Dr. Said Rezaeiejan (Political Science, Faculty of Social and Behavioural Sciences, University of Amsterdam) in: ZemZem: Tijdschrift over het Midden-Oosten, Noord-Afrika en islam (The Netherlands), 2013, No. 2, pp. 92-96:
“Interessant in geval van Iran is het onderzoek van de Iraanse promovendus Ali Fat[h]ollah-Nejad. In zijn bijdrage ‘Iran’s Civil Society as a Tool for Regime legitimacy’ [sic] laat hij zien hoe internationale sancties tegen het land de kloof tussen het bewind en de civil society vergroten en hoe de staat de leemte vult door de eigen GONGOS. De door het Westen ingestelde ‘smart sanctions’ blijken helemaal niet smart te zijn en hebben een averechtse werking. Ze maken de autoritaire staat sterker. Fat[h]ollah-Nejad laat de negatieve rol van de sancties overtuigend zien aan de hand van empirische voorbeelden met betrekking tot Iraanse vrouwen- en studentenorganisaties en arbeidersvakbonden.
De negatieve rol van de sancties op Iraanse studenten in en buiten Iran is noemenswaardig. Aan de ene kant worden wetenschappelijke artikelen van Iraanse studenten in Iran niet meer in ‘peer-reviewed journals’ geplaatst en wordt hun de toegang tot academische online bladen onmogelijk gemaakt. Dit beleid zorgt voor een negatieve beeldvorming over het Westen onder academici. In hun ogen maakt het Westen geen onderscheid tussen wetenschap en politiek. Iraanse studenten die in het buitenland studeren ondervinden op een andere manier de gevolgen van de sancties; hun visa worden vaak niet verlengd en ze kunnen geen financiële transacties doen omdat het Iraanse bankensysteem als gevolg van de laatste ronde van sancties uitgesloten is van het internationale betalingsverkeer. Ook krijgen Iraanse hoogleraren geen of met veel moeite visa om conferenties in de EU dan wel de VS te kunnen bijwonen. Bovendien heeft de instorting en de devaluatie van de Iraanse Rial ervoor gezorgd dat studeren in het buitenland voor veel families onbetaalbaar is geworden. Deze devaluatie is een directe gevolg van de crisis van de Iraanse economie wat het gevolg is van de sancties.”
Review by John Waterbury in Foreign Affairs, March/April 2014.
Dr. Jubin M. Goodarzi (Professor of International Relations, Webster University, Geneva, Switzerland) in Perspectives on Politics, Vol. 12, Issue 2 (June), pp. 506-508:
“Rich with information and analysis on the various aspects and effects of authoritarianism in Syria and Iran […]. Indispensable and highly recommended for those who study the Middle East and follow the literature on authoritarianism in general.”
CITED IN:
David Lewis [Department of Peace Studies, University of Bradford, UK] (2013) “Civil Society and the Authoritarian State: Cooperation, Contestation and Discourse“, Journal of Civil Society, Vol. 9, Issue 3, pp. 325-340.
03/04/2013
In
Articles, PUBLICATIONS
»Den Chinesen auf dem Silbertablett serviert«
Politikwissenschaftler Ali Fathollah-Nejad über Gewinner und Verlierer der westlichen Sanktionspolitik gegenüber dem Iran – und warum diese Teherans Atomprogramm stetig weiter voranschreiten lässt.
Fidel Castro hat insgesamt elf amerikanische Präsidenten überlebt, obwohl die USA schon vor 53 Jahren ein Embargo gegen Kuba verhängten. Eignet sich dieses historische Beispiel als Beweismittel gegen die Wirksamkeit von Sanktionen.
Das kubanische, wie übrigens auch das irakische Beispiel, entspricht zumindest den empirischen Erkenntnissen der Sanktionsliteratur, wonach Embargos die Lebensdauer autoritärer Regime eher verlängern als verkürzen. Diese Herrschaftsstabilisierung rührt daher, dass Sanktionen in der Regel die einfache Bevölkerung treffen, während die Herrschenden in der Lage sind, die Sanktionskosten zu externalisieren. Somit erhöht sich der Machtvorsprung des Staates gegenüber der Gesellschaft. Aber das Beispiel Kuba zeigt doch eine weitere wichtige Parallele zum Fall Islamische Republik: Diese größtenteils ideologisch geprägten Staaten sehen ein Einlenken gegenüber Sanktionen als Zeichen der Kapitulation und proklamieren daher das Ausharren dagegen, propagandistisch als Widerstand verkauft, als einzig gangbaren Weg – ganz egal, wie hoch der Preis ist.
Seit über 30 Jahren verhängt der Westen gegenüber der Islamischen Republik Iran Sanktionen, die in der jüngsten Zeit drastisch verschärft wurden. Welche Auswirkungen haben diese auf die bürgerliche Mittelschicht, also jene gesellschaftliche Gruppe, die sich für demokratische Reformen einsetzt?
Darin liegt eines der eklatantesten Widersprüche der westlichen Sanktionspolitik. Jene Gruppen, denen der Westen die Rolle des Fahnenträgers einer ihm gegenüber freundlich gesinnten Demokratie zugesprochen hat, leiden am massivsten unter den Sanktionen. Daher stellt sich die Frage nach den längerfristigen Folgen dieser Politik, die auch zu einer tiefe Enttäuschung gegenüber dem harten Sanktionskurs Europas geführt hat.
Die jüngsten Sanktionen des Westens werden mit Irans Griff nach der Atombombe begründet. Hat das den Fortschritt des Nuklearprogramms signifikant verändert?
Irans Atomprogramm wurde nach Verhängung der lähmenden Sanktionen im Jahr 2006, im Vergleich zum Zeitraum davor, quantitativ erheblich ausgebaut. Ein Beispiel nur: Damals hatten wir es mit 1000 Zentrifugen zu tun, 2012 mit dem Zehnfachen. Somit kann nicht die Rede davon sein, dass das offizielle Sanktionsziel erreicht wurde. Denn auch hier spielt die oben genannte Trotzreaktion eine zentrale Rolle: Wenn der Westen unser Recht auf ein Atomprogramm streitig machen will, dann werden wir umso verbissener auf dieses Recht pochen. Die Frage nach der Fähigkeit zum Atombombenbau jedoch ist eine politische und hat nichts mit Sanktionen an sich zu tun. Das Problem besteht eher darin, dass Sanktionen integraler Bestandteil der westlichen Erpressungspolitik im Nuklearstreit sind und als solche ein ungeeignetes Mittel sind, um egal welche Politikänderung Irans herbeizuführen.
Welche kulturellen Auswirkungen haben die Sanktionen auf Iran? Bewegt sich die iranische Gesellschaft mental nun eher in Richtung Osten?
Es ist zumindest eine vom Westen aufgezwungene mentale, aber auch materielle Orientierung gen Osten. Da vielen Iranern der Weg in den Westen verbaut wird, sei es durch eine willkürliche Visumspolitik oder durch finanzielle Hürden infolge des auch sanktionsbedingten Verfalls der iranischen Währung, steigt die iranische Emigration in den asiatischen Raum, wie zum Beispiel nach Malaysia.
Hat sich durch die Sanktionen der chinesische Einfluss im Iran verstärkt – und kann er die durch die Sanktionen entstandenen ökonomischen Schäden aufheben?
Der europäische Rückzug unter amerikanischem Druck hat Iran den Chinesen auf dem Silbertablett serviert – wofür die Chinesen übrigens sehr dankbar sind. Die wirtschaftliche Präsenz Chinas im Iran ist flächendeckend: Vom Ausbau der Teheraner Metro bis hin zu Explorationsrechten in den Öl- und Gasfeldern des Persischen Golfes. Vor allem die durch Sanktionen teilweise gelähmte technokratische Mittelschicht Irans sieht diese Entwicklung mit großer Besorgnis, da zum Beispiel ein gesunder Wettbewerb zwischen ausländischen Auftragnehmern ausbleibt und die iranische Produktion auf hochwertige Technologie aus Europa verzichten muss – mit negativen Auswirkungen auf die wirtschaftliche und technologische Entwicklung des Landes. Alles in allem kann der Schaden kaum wettgemacht werden. Das sieht man zum Beispiel auch daran, dass Irans größte Ölabnehmer – China, aber auch Indien – unter Verweis auf Sanktionen statt mit Devisen mit Gütern unterschiedlichster Art »bezahlen« – de facto ein »Ramsch-für-Öl«-Programm. Der kulturelle Einfluss Chinas dürfte aber zunächst begrenzt bleiben, da die Iraner eigentlich mehr gen Westen schauen – nunmehr aber gepaart mit einer tiefen Enttäuschung.
Hat das Regime also gar kein Interesse an einem Ende der Sanktionen?
Jedenfalls können das Regime und die gegenwärtige Machtstruktur mit ihnen leben. Und regimenahe Entitäten wie die Revolutionsgarden konnten gar ihr Wirtschaftsimperium zum Leidwesen ziviler Unternehmen ausbauen. Und auch die Iranisch-Chinesische Industrie- und Handelskammer platzt mit circa 40 Milliarden US-Dollar bilateralen Handelsvolumens aus allen Nähten – auf Kosten inländischer Produzenten und Arbeitsplätze.
Die Sanktionen des Westens gegenüber dem Irak in den 1990er Jahren führten dort zu einer humanitären Katastrophe. Ist so eine Entwicklung auch im Iran zu erwarten?
Zweifelsohne wirkten Sanktionen im Irak wie eine Massenvernichtungswaffe, die das Land bereits vor der Invasion 2003 de facto zerstörten. Leider ist eine ähnliche Aussicht im Falle Irans nicht auszuschließen. Eine humanitäre Notlage ist bereits seit Monaten zu beobachten, da eine Reihe von lebenswichtigen Medikamenten aufgrund der Finanzblockade nicht mehr importiert werden kann. Denn es sind eben jene Bank- und Finanzsanktionen, in deren Zuge sämtliche zivile Branchen gelähmt werden. Ob beabsichtigt oder nicht, die Sanktionspolitik führt täglich zu immensem Leid bei just jenen, die es zu verschonen vorgibt. In diesem Sinne müsste man im Geiste des kürzlich verstorbenen Humanisten und Staatsmannes Stéphane Hessel sagen: Empört Euch!
QUELLE
Ali Fathollah-Nejad (2013) “Sanktionen verlängern die Lebensdauer autoritärer Regime” [Sanctions Prolong the Lifespan of Authoritarian Regimes], interviewt von Ramon Schack, Telepolis, 14. März;
▪ republished as “»Den Chinesen auf dem Silbertablett serviert«: Sanktionen gegen den Iran” [»Handing Iran to China on a Silver Plate: Sanctions against Iran], Zenith Online, 2. April;
▪ wiederveröffentlicht auf aixpaix.de: Aachener Friedensmagazin, 14. März;
▪ wiederveröffentlicht auf ZNet Deutschland, 9. April;
▪ wiederveröffentlicht auf AG Friedensforschung, 15. April.
RESONANZ
- Verlinkt auf: Sicherheitspolitische Presseschau, Bundeszentrale für politische Bildung (bpb), 4.4.2013.
- Jürgen Wagner (2013) “Iran: Neue Sanktionen“, IMI-Aktuell, Nr. 2013/293 (1. August), Tübingen: Informationsstelle Militarisierung (IMI):
“Während der designierte neue iranische Präsident Hassan Rouhani Berichten zufolge mit Mohammad Javad Zarif einen Außenminister ernennen will, der als Pragmatiker mit einer hohen Bereitschaft für eine Aussöhnung mit dem Westen gilt, hat das US-Repräsentantenhaus umgekehrt nun nicht gerade eine vertrauensbildende Maßnahme beschlossen: Lediglich drei Tage vor Amtsantritt des neuen iranischen Präsidenten Rohani wurden neue Sanktionen gegen das Land verabschiedet, wie Spiegel Online heute berichtet. Den kontraproduktiven Effekt von Sanktionen hat u.a. Ali Fathollah-Nejad immer wieder beschrieben.”
04/03/2013
In
PUBLICATIONS
Sanktionen: Mit Risiken und Nebenwirkungen – gestern im Irak und heute in Iran
Abendveranstaltung, 28. Februar 2013, Governance Center Middle East | North Africa, Humboldt–Viadrina School of Governance, Berlin
Governance-Gespräche des Governance Center Middle East | North Africa
Begrüßung durch:
Vorträge und Diskussion mit:
- Dr. h.c. Hans-Christof Graf von Sponeck ist ein deutscher UN-Diplomat. Er ist Autor politischer Sachbücher, so z.B. von Ein anderer Krieg: Das Sanktionsregime der UNO im Irak (Hamburg: Hamburger Edition, 2005). Er lehrt gegenwärtig an der Universität Marburg und am United Nations System Staff College in Turin. Von 1968 bis 2000 war er an verschiedenen Einsatzorten für die Vereinten Nationen tätig, zuletzt in Bagdad (Irak) als UN-Koordinator für Humanitäre Hilfe im Irak. Im Februar 2000 reichte er seinen Rücktritt aus Protest gegen die Sanktionspolitik des UN-Sicherheitsrates ein, die er verantwortlich für das Sterben von mehreren hunderttausend irakischen Kindern sah.
- Ali Fathollah-Nejad, 1981 in Iran geboren, ist ein deutsch-iranischer Politologe. Er studierte Politikwissenschaft, Soziologie und Rechtswissenschaft an der Universität Münster, der Sciences-Po Lille und der University of Twente. Zurzeit promoviert er an der School of Oriental and African Studies (SOAS) der University of London über den Einfluss globaler Machtverschiebungen auf Irans internationale Beziehungen. Fathollah-Nejad ist Autor der Studie Der Iran-Konflikt und die Obama-Regierung (Universitätsverlag Potsdam, 2010 & 2011). Schwerpunktmäßig beschäftigt er sich mit den Auswirkungen der Iran-Politik und des Sanktionsregimes auf Entwicklungs-, Demokratie- und Friedensaussichten.
- Matthias Jochheim ist Vorsitzender der deutschen Sektion der IPPNW. Er war im November 2012 im Rahmen einer internationalen Ärztedelegation in Iran und hat dort u.a. das Labbafinejad-Krankenhaus in Teheran, das Opfer des irakischen Chemiewaffeneinsatzes während des achtjährigen Krieges gegen Iran behandelt, besucht und sich über die Folgen der Sanktionen informiert.
Veranstalter:
IPPNW Deutschland (Deutsche Sektion der Internationalen Ärzte für die Verhütung des Atomkrieges/Ärzte in sozialer Verantwortung e.V.) & Governance Center Middle East | North Africa, Humboldt–Viadrina School of Governance.
Photos von der Abendveranstaltung
Photos von der Pressekonferenz am Vormittag
* * *
Pressemitteilung der IPPNW Deutschland vom 28.2.2013:
Auszug: “„Sanktionen sind weder in politischer noch in gesellschaftlicher Hinsicht eine Heilung versprechende Medizin, sondern eher ein langsames Gift. Die laut US-Präsident Obama härtesten Sanktionen, die je in der Geschichte auferlegt wurden, treffen die einfachen Menschen in Iran und nicht etwa das Regime. Die Zivilbevölkerung leidet massiv unter den Folgen, der Humus der Zivilgesellschaft wird langsam aber sicher ausgetrocknet. Somit wächst der Machtvorsprung des Staates gegenüber zivilgesellschaftlicher Widerstandskraft“, kritisiert der deutsch-iranische Politologe Ali Fathollah-Nejad. Wie auch zunehmend in den USA zugegeben werde, sei diese Druck- und Drohpolitik gegen Iran gescheitert.”
* * *
Medienecho (Auszug)
- TV-Bericht: “NEDA” (eine Sendung vom Iranischen Kultur- und Medienverein), ALEX Offener Kanal Berlin, ausgestrahlt im April & Mai 2013.
- Sanktionen verlängern die Lebensdauer autoritärer Regime, Ali Fathollah-Nejad interviewt von Ramon Schack, Telepolis, 14.3.2013 ▪veröffentlicht als »Den Chinesen auf dem Silbertablett serviert«: Sanktionen gegen den Iran, Zenith Online, 2.4.2013.
- “Sanktionen sind Gift für die Gesellschaft“, Die Freiheitsliebe, 1.3.2013.
- Hubertus Thielicke, “Sanktionen sind keine Lösung im Atomkonflikt: Bevölkerung Irans leidet unter Medikamentenengpässen und schlechter Versorgungslage“, Neues Deutschland, 5.3.2013.
INFO IN ENGLISH
This is a collection of information surrounding the panel discussion on “Sanctions – With Risks and Side Effects: Dynamics and Effects of the Embargoes in Iran and Iraq” with Ali Fathollah-Nejad & Dr.h.c. Hans von Sponeck (fmr. UN Assistant Secretary-General & UN Humanitarian Coordinator for Iraq), chaired by Prof. Udo Steinbach (Director, Governance Center Middle East | North Africa, Humboldt–Viadrina School of Governance, Berlin), organized by IPPNW (International Physicians for the Prevention of Nuclear War) Germany & the Governance Center Middle East | North Africa, Humboldt–Viadrina School of Governance. The event took place on 28 February in Berlin.
09/01/2013
In
PUBLICATIONS
Iran Willing to Resume Nuclear Talks as Sanctions Bite Hard [Voice of America]
Henry Rigewell | Voice of America | 9 January 2013
LONDON — Iran says it is prepared to return to talks, possibly later this month, with major world powers over its nuclear program. As the country’s uranium enrichment program continues, Western countries have tightened economic sanctions against Tehran.
U.S. President Barack Obama last week signed off on a new round of sanctions targeting Iran’s energy and shipping sectors. They build on a range of unilateral and multilateral sanctions against Iranian industry and banks.
The measures are aimed at curbing Iran’s nuclear program. The West claims Iran is trying to build nuclear weapons; Tehran says the program is for civilian purposes.
Iran has indicated it is ready to hold a fresh round talks with international powers – the so-called P5+1 – the United States, Britain, Russia, China, and France, plus Germany.
Jamie Ingram, of IHS Global Insight, says the sanctions are forcing Iran to the negotiating table.
“This is hitting Iranians hard in the pocket,” said Ingram. “Also, with the restrictions on imports, there are growing food shortages.”
EU trade with Iran – even in permitted commodities – has fallen off dramatically in recent months. That’s because European banks fear the wrath of the U.S., says Nigel Kushner, chief executive of W Legal which advises firms on trading with Iran.
“The Americans will have a quiet word with them, one suspects, and asks them not to do it,” said Kushner. “So they won’t do it even though they are permitted to do it. I was speaking yesterday with a Swiss bank who have said, ‘We want to accept payments for medical goods, or humanitarian goods that are going to Iran, but we’re too scared to do it.’ ”
Kushner says Iran is looking to countries beyond the jurisdiction of the sanctions to get what it needs.
“It might take longer, it might more cumbersome, and it might cost them more, but they will often look to countries like China, possibly Turkey, who don’t need to comply,” said Kushner.
The banking sanctions are causing the most pain in Iran, says analyst Ali Fathollah-Nejad of the University of London.
“You have huge financial and banking sanctions, which is the eye of the storm from which every other civilian branches of the economy are then crippled,” said Fathollah-Nejad.
He argues the West must put the sanctions up for negotiation at any upcoming talks if a diplomatic solution is to be found.
“In terms of its economic development, in terms of the well-being of its population, in terms of the well-being of its civil society, is something that Iranians inside and outside the country do care a lot about,” said Fathollah-Nejad. “And this is something that has to be put on the table.”
If the talks between Iran and the P5+1 go ahead, analysts expect a focus on short-term confidence-building rather than a solution to the crisis.
The sanctions against Iran, meanwhile, are a hot topic in Washington after President Obama announced his pick of Chuck Hagel to be the new secretary of defense.
Hagel, a former Republican senator, is on record in the past as opposing unilateral sanctions against Iran. And if international talks with Iran fail, Hagel and the Pentagon would find themselves in the midst of a U.S. decision of whether to strike Iran militarily.
SOURCE
Henry Rigewell (2013) “Iran Willing to Resume Talks as Sanctions Bite Hard“, Voice of America (VOA), 9 January.
▪ republished on The Chosun Ilbo (English Edition) (South Korea), 10 January 2013;
▪ republished on The Cutting Edge, 12 January 2013;
▪ republished on The Jewish Voice (New York), 16 January 2013.
TRANSLATIONS
- Voz de América (VOA Spanish), 9 January 2013;
- VOA Vietnam, 10 January 2013 (reprinted in The Saigon Times [online], 11 January 2013);
- Zëri i Amerikës (VOA Albanian), 14 January 2013 (republished on AlbanianScreen.com, 28 January 2013);
- VOA Cambodia (Khmer), 1 March 2013;
- Chinese
LINKED on the Institute for Science and International Security (ISIS) Daily News (Washington, DC)